You Raskal You - Warme gloed
Arenbergschouwburg, Antwerpen, 5 februari 2016
Ze hadden er lang naar uitgekeken, de jongens van You Raskal You. Maar nu was het zover. Nu konden ze eindelijk die nieuwe nummers spelen. En het was mooi daar in de Arenbergschouwburg; het zorgde voor kippenvel aan de buitenkant en een warm gevoel aan de binnenkant.
Dat ze ernaar hadden uitgekeken was ook duidelijk te zien. Niks dan lachende gezichten op dat podium, genietend van elke seconde. En dan mochten er al minuscule probleempjes zijn (de microfoon van Guy Brees stond aanvankelijk erg stil), dat kon hen allemaal niet deren. Dit was hun moment, de voorstelling van die derde, erg mooie plaat van You Raskal You.
En daarvoor hadden ze de grote middelen bovengehaald. Want niet alleen was er dat kwintet, de basis van de groep, er waren ook nog de Raskalettes, wier vocale bijdrage niet mag onderschat worden. Bovendien werden ook nog twee saxofonisten opgetrommeld, hetgeen het geluid nog voller maakte zonder dat het beladen aanvoelde.
Uiteraard werd ‘Helm’ integraal gespeeld, maar niet in volgorde. Vooraan in de set zat Just For Me dat al meteen moest aantonen dat het hen menens was. Het geluid was bijna massief te noemen en de klank zat bovendien erg goed. Brees toonde meteen hoeveel gevoel hij in zijn songs kan leggen.
Met Everyone’s Trying bewees leadgitarist Maarten Michielsen wat hij kon betekenen voor de band. Terwijl zijn solo in dit nummer gruizig en bijna ruw klonk, was er verderop meer ruimte voor subtiliteit en klonk zijn gitaar in Gone Too Long koel en ijl terwijl hij het instrument in Reverb Kisses onderdompelde in reverb. Zo kreeg elk nummer zijn eigen accent.
En dan was er nog de samenzang van het trio Brees, zanger-gitarist Rienk Michielsen en drummer Tijl Piryns. Samen met de twee jongedames leverde dat hemelse harmonieën op, die van With Love en single No More Honey pareltjes maakte. In rocksteady-uitstapje Morning Lover was er bovendien nog een glansrol voor de Raskalettes weggelegd.
Veel te snel waren we aan afsluiter A Helmet Helps toe, maar de band diepte nog twee oudjes op vooraleer haar publiek te laten gaan. Brees’ solomoment Leaves Of Love werd uitgevouwd tot een prachtige tearjerker, waarin Rienk Michielsen de (opvallende) percussie voor zijn rekening nam en dan was er nog Peace Of Mind, als om te bewijzen dat ze ook voor ‘Helm’ al pareltjes uit de mouw hadden geschud.
Wie houdt van gospel, soul, vocale harmonie en vooral van simpele, goede popsongs mag dit niet missen. De band speelt nog één keer in vol ornaat (met blazers en backingzangeressen) om daarna in afgeslankte versie het land door te trekken. En u hebt nu geen enkel excuus meer om dat te missen.