You Raskal You - Rode oren
Het Depot, Leuven, 30 april 2014
Het wordt stilaan een trend in de Belgische concertzalen: tussendoor gratis concerten organiseren in wat dan café wordt genoemd. De Vooruit doet het al een tijdje en ook Het Depot pakt er nu al even mee uit. En dat is best aangenaam, zij het dat het voor sommige aanwezigen bij het concert van You Raskal You de aanleiding was tot een potje keuvelen. Maar daar wist de band zelf wel raad mee.
Tot nu toe maakten ze twee platen, het vijftal van You Raskal You: een debuut, dat (letterlijk) een speciale bijklank had, en de opvolger, die iets conventioneler werd opgenomen. Uit beide albums werd gegraaid voor een concert van een band, die zichtbaar van elke noot leek te genieten. En dat is ook voor het publiek altijd bijzonder aangenaam.
Kempense americana. Dat lijkt ons nog de beste omschrijving. Het overgrote deel van de songs is laidback (Kempens dus), maar uitpakken durven ze ook. Uitpakken zoals in de krachtige opener van de avond It’s Gone, dat ons even deed denken dat het een baardige set zou worden. Maar dat was naast de waard gerekend. Want met Blue Alps werd meteen ook de akoestische gitaar bovengehaald en zakte tempo en volume. Begrijp ons niet verkeerd: wij hebben het voor beide Raskals, maar genieten stiekem elke eer weer als er dan met zo’n nummer als The Plow vuurtjestook gespeeld wordt.
Schoon was in de eerste plaats de zang van zowel Guy Brees als die van andere leadzanger Rienk Michielsen. Nog schoner was het als beide heren samen de stembanden deden trillen en daarbij ook nog de hulp kregen van drummer Tijl Piryns. Het leverde vaak bijzonder mooie momenten op. Die drummer bleek trouwens nog meer pijlen op zijn boog te hebben, want bij het schitterende The Bucket And The Rag haalde hij gezwind de trompet boven om het Dixielandeinde, dat dat nummer op plaat heeft, toch een beetje op te rakelen.
Hoogtepunten opnoemen is onbegonnen werk want elk nummer had zijn eigen pluspunten, zijn eigen timbre, zijn eigen kenmerken: de sologitaar van Maarten Michielsen, die volop meeleefde in Golden Arrow of bijna als een mandoline werd gebruikt bij Lover of gewoon het zacht wiegende geheel van Taken By Surprise.
En dan waren er nog de bissen, waarin Guy Brees de zaal (wonderlijk genoeg) muisstil kreeg terwijl hij dat zo simpele, zo pakkende Leaves Of Love in zijn dooie eentje speelde. Hij was zelf zo onder de indruk van “de liefde”, die hem vanuit de zaal werd toegewuifd dat hij bij Peace Of Mind even helemaal de kluts kwijt was. Maar het belette de groep niet om de show toch nog op waardige wijze af te sluiten.
Ver afwijken van de plaatversies doen ze (nog) niet, maar daar voelde je in Het Depot ook geen behoefte aan. Dit was simpel, maar zo verfijnd dat je de zaal met rode oren verliet. Ook al had je helemaal niks om je voor te schamen.