Yes - De geest van Squire
Ancienne Belgique, Brussel, 16 mei 2016
Wij hebben ‘Drama’ altijd een onterecht ondergeschoven kindje in het bandoeuvre gevonden, maar deze concerttournee van de Britse legende moet dat nu – zesendertig jaar later – rechtzetten. Met Steve Howe, Alan White en Geoff Downes in de originele ‘Drama’-line-up werd gekozen voor een koppeling met ‘Fragile’ (1971), Yes’ eerste meesterwerk. Een aardig volgelopen AB zag ook hoe hulde werd gebracht aan Chris Squire en Peter Banks.
Het is wat ongewoon dat een concert start met een studiotrack, maar Onward werd geschreven door Squire en de lyrics ("You're the light, burning brightly / Onward through the night") zijn een gepast eerbetoon aan de vorig jaar overleden bassist. Maar de band startte vervolgens stevig met een vlekkeloos gespeeld Machine Messiah. Yes als het ware in metal-modus. Je hoorde dat de seventies net voorbij waren en producer Trevor Horn de groep naar het tijdperk van de NWOBHM en de new wave katapulteerde. Ondanks enkele schoonheidsfoutjes was het genieten van zelden uitgevoerde nummers als Does It Really Happen, Into The Lens en Run Through The Light.
Het timbre van Jon Davison botste soms met Trevor Horns originele zanglijnen, maar de Amerikaan compenseerde met zijn zeggingskracht. In het strakke ensemblespel viel meteen Billy Sherwood op, die met aplomb duidelijk maakte waarom Squire hem beschouwde als zijn troonopvolger. Downes speelde de eigen toetsenpartijen getrouw na en liet horen waarom Squire hem zijn lievelingstoetsenist noemde – “Because he listens”. De geest van Squire was deze avond duidelijk in de zaal aanwezig en zag dat het goed was.
De eerste set werd aangevuld met een tintelend Time And A Word – waarmee de in 2013 gestorven Peter Banks werd gehuldigd – en een snedig Siberian Khatru. De veteranen mochten daarna een halfuurtje gaan rusten.
Na de pauze werd het publiek meteen weer bij de les gebracht met Going For The One, dat veertig jaar later nog even fris en direct klinkt. Een stijlbreuk diende zich aan met de wereldhit Owner Of A Lonely Heart uit ’83, dat met zijn eightiesfunkinjectie veel oubolliger klonk dan het tijdloze ‘Fragile’. Hier was het uitkijken naar de individuele bijdragen van de oorspronkelijke leden, wat in die tijd ongehoord was op een studioplaat. Tijdens Howes bravourestuk Mood For A Day kon je in het publiek een speld horen vallen. Downes klonk wervelend in Rick Wakemans Cans And Brahms, Davison begreep waar Jon Anderson in We Have Heaven naartoe wilde. Sherwood overtuigde in Squires vocale harmonieën en bracht de zaal in een roes toen The Fish (Schindleria Praematurus), het walhalla voor bassisten, de lage registers uittestte.
Zinderende vertolkingen van Heart Of The Sunrise en de encore Starship Trooper deden de band ruim over de deadline van half elf gaan. Rick Wakeman liet vijfentwintig jaar geleden al optekenen dat Yes zou blijven bestaan als zijn generatie groepsleden lang dood en begraven is. Deze avond bewees nog eens dat Yes inderdaad groter is dan de som van de delen.