Yes - Vliegen blijft een kunst

Ancienne Belgique, Brussel, 23 november 2011

Een aardig volgelopen AB was getuige van de welkome terugkeer van één van de groepen die aan de basis van de progressieve rock stonden. Nu is Yes nooit echt weggeweest, want de personeelswissels van de afgelopen veertig jaar zijn niet meer bij te houden. Deze keer was het quasi de bezetting van het album 'Drama' (1980), en natuurlijk die van het uitstekende, nieuwe 'Fly From Here'.

Veteranen als Steve Howe, Alan White en onbetwiste bandleider Chris Squire zijn er niet jonger op geworden. Maar denk nu niet dat dit een groep op zijn retour was. De vonken spatten eraf, de setlist was avontuurlijk en lonend voor de loyale Yesfans. Geen Jon Anderson en Rick Wakeman deze keer, maar op geen enkel moment voelde je hun afwezigheid.

Uitkijken was het in de eerste plaats naar nieuwe zanger Benoit David. De Canadees heeft al flink wat live-ervaring opgedaan met de band, maar dit was zijn eerste passage in België. De hogere noten kon hij moeiteloos aan en in plaats van een imitatie van Anderson bracht hij zijn eigen interpretatie en persoonlijkheid. Bovendien waren er een aantal songs bij die Anderson nooit heeft gezongen.

Leuk was ook de herintrede van Geoff Downes. De toetsenist van Asia en The Buggles wist ondanks de batterijen aan keyboards het contact met het publiek te vinden en deed zowaar Wakeman vergeten. Downes is de favoriete Yes-toetsenist van Squire ("Because he listens!") en dit concert maakte duidelijk waarom: Downes heeft een neus voor kleur en maakt originele keuzes, maar zijn spel wordt nooit dominant. Iets wat van Wakeman niet altijd gezegd kon worden. Wakeman was vooral een solist, terwijl Downes in functie van het geheel speelt.

De show opende met een heus bravourestuk. Yours Is No Disgrace heeft al vaker de eerste plaats op de setlist gekregen, maar dit jaar is het de veertigste verjaardag van 'The Yes Album', dat de grote doorbraak van de Britse groep inluidde. Een vlammende uitvoering van Tempus Fugit, een door Squires pompende bas aangedreven, vergeten klassieker uit het 'Drama'-album, volgde. Downes haalde hiervoor de vocoder vanonder het stof.

De sfeer wisselde door publiekslieveling I've Seen All Good People, waar veertig jaren geen vat op leken te krijgen. Ook Wondrous Stories is zo'n tijdloze parel die het enthousiasme van het publiek nog aanzwengelt. En wat te denken van het magistrale And You And I, met een zoals steeds erg degelijk spelende Steve Howe op klassieke gitaar en lapsteel.

Zou het nieuwe materiaal zich staande weten te houden tussen al dat fraais? Life On A Film Set stelde ons al enigszins gerust, Howes solostuk Solitaire was een waardige opvolger voor The Clap en Into The Storm blijft live een schitterende song.

Maar uitkijken was het vooral naar de integrale uitvoering van het titelnummer Fly From Here. Een riskante onderneming, maar met zoveel ervaring aan boord kreeg men de kist veilig geland. Na de Noord-Amerikaanse tour was men natuurlijk al op elkaar ingespeeld, maar het siert de band hoe dan ook dat men er zich niet gemakkelijk vanaf heeft gemaakt. Yes: het blijft altijd de kunst van het vliegen.

Dat geldt ook voor de herneming van Machine Messiah, een schandalig onderschatte krachttoer uit het 'Drama'-tijdperk. Alleen al dit meesterwerk live mogen horen was het toegangsticket waard. Afgerond werd er met de onverwoestbare klassiekers Starship Trooper en Roundabout.

Het publiek telde heel wat jongeren, die de betekenis van Yes voor de muziek kwamen ontdekken. Yes dat de generatiekloof dicht? In ieder geval staat men veel meer onbevangen tegenover progrock dan twintig jaar terug. Het laaiende slotapplaus was duidelijk: prog mag opnieuw. De belachelijke vooroordelen zijn uit ons systeem verdwenen. Het zal ook Squire & Co niet ontgaan zijn.