Yellowstock festival - Dag 2: divers als het weer

Yellowstock-terrein, 9 augustus 2019 - 10 augustus 2019

Even divers als het weer ging het op dag twee van Yellowstock XI muzikaal ook alle kanten op. En laat dat nu net zijn waar wij voor gekomen waren.

Aankomen op de wei en meteen ondergedompeld worden in de psychedelische blues van Ignatz, het kan op Yellowstock. Hij doet het in zijn uppie met enkel een akoestische gitaar en een paar pedalen. Verder is er enkel een overdosis galm nodig om de teksten in te laten sterven. Leuk voor even, maar de eindeloze herhaling was er soms net een beetje te veel aan. Kon het de drie enthousiastelingen vlak voor het podium iets schelen? Wij vermoeden van niet.

Wat een verschil met wat er op de Yellow Field Stage stond te gebeuren. Radar Men From The Moon draaien al een hele tijd mee, maar hebben net een paar verschuivingen in de line-up achter de rug. Hier werd dat alles zo’n beetje uitgetest. Trouwens, er werden meteen ook een paar nieuwe nummers op de set gezet.

Maar eerst even voorstellen: RMFTM, dat is een overkokend potje van noise, wave, psychedelica en nog een paar soorten rock dat de keuken zowat onmiddellijk in brand zette. Met twee drummers was het alvast duidelijk dat het ritme van levensbelang is voor deze band. Koppel dat aan de agressieve gitaaruithalen - niet voor niets sneuvelde er al een snaar in het tweede nummer - de repetitieve bas en de zang/screams en je hebt een combinatie waarmee je naar de oorlog kan.

En oorlog zou er gevoerd worden. Of het nu de blitzkrieg van opener Breeding was dan wel de sluipende en van sax voorziene guerilla van Holy Cunt, bloed moest en zou er vloeien. Lang geleden dat we nog eens echt van de kaart waren van een optreden. Dit was er zo één!

Actief sinds 1986 en eigenlijk gewoon het speeltje van zanger-gitarist Nick Saloman, die gewoon al die tijd zijn bloedeigen zin is blijven doen zonder zich wat dan ook aan te trekken van genres, trends of hypes. Ongetwijfeld is The Bevis Frond al die tijd een paar keer modieus en dan weer compleet not done geweest. Het leverde wel bijna dertig albums op, waarvan het laatste, 'We're Your Friends, Man', vorig jaar nog verscheen. Grunge, psychedelica, maar ook doodgewone en bijzonder aanstekelijke popsongs is wat je daarop kan terugvinden.

Op Yellowstock werd er een bloemlezing uit die indrukwekkende catalogus gegeven. Bizar dat de opkomst voor het podium eigenlijk vrij beperkt bleef. Maar voor wie er wel was, kon dat de pret niet drukken. Soms een beetje Dinosaur Jr. , maar evengoed een snuifje Sonic Youth, dat alles overgoten met een Engels sausje (de “fucking wankers”, die de Brexit steunden, moesten er uiteraard ook aan geloven), is wat de set te bieden had. Pure popsongs als Lead On stonden zij aan zij met de typische, magnifieke gitaarduels in Reflections In A Tall Mirror en pure punkrock als afsluiter en onverwachte bis Eyes In The Back Of My Head. The Bevis Frond, checken die boel!

Voor Earthless wilden de toeschouwers wel uit de tentjes komen. En dat was voorzeker helemaal terecht. Voor ons was dit een kennismaking, die nog even zal blijven nazinderen. De band heeft de reputatie om te improviseren op de eigen nummers. En dat leek ons alvast niet ondenkbaar, als je in beschouwing neemt dat het eerste nummer, Uluru Rock, meer dan twintig minuten in beslag nam. Minuten waarin het nummer minutieus werd uitgebouwd van mid- naar uptempo om uiteindelijk in overdrive te gaan. Het was met toenemende verbazing dat wij hiervan getuige waren.

Het was een precair evenwicht tussen magnifieke riffs en fantasierijke solo's, dat hier werd gezocht en ook nog eens gevonden. Zelf stipt het trio classic bands als Led Zeppelin aan als inspiratie naast groepen als Amon Düül II en obscure Japanse bands als Blues Creation. Hoe dan ook was het impressionant om dit trio aan het werk te zien met gitarist Isaiah Mitchell als architect, die een stevig bouwwerk optrok op de fundamenten van gepassioneerd drummer Mario Rubalcaba en de eerder teruggetrokken bassist Mike Eginton. Opnieuw een band die het loont om te volgen, als je psychedelische bluesrock een warm hart toedraagt.

Ons festivalweekend afsluiten deden wij met MDCIII, het zijproject van Nordmann-saxofonist Mattias De Craene, die hiervoor de hulp inriep van twee fantastische drummers Simon Segers en Lennert Jacobs. Met een dergelijke line-up is het bijna vanzelfsprekend dat de percussie van levensbelang is. En ook MDC nam veelvuldig de nog resterende ritsel- en andere rammeldingen ter hand, tenminste als hij niks had om op te blazen. Want dat maakte uiteraard eveneens een belangrijk deel van de sound uit.

Soms had dit alles wel iets weg van een oorlogsdans, waarmee de Afrikaanse steppe werd gewaarschuwd voor het geweld dat eraan stond te komen. Maar evengoed kon het weemoedig klinken terwijl het getrommel werd beperkt tot enkele lege conserveblikjes. En dan was er nog de stem, die haar eigen plaats kreeg in dit geheel. Voor zover je van stem kon spreken, want die werd minutieus door een aantal effectpedalen en/of sequencers gejaagd voor wij ze te horen kregen. Uiteindelijk werd er afgesloten met een soort van treurmars, waarin de sax worstelde om boven het percussiegeweld uit te komen.

Jammer dat de vermoeidheid ons noopte om Lumerians te skippen. Dan nog moge het duidelijk zijn: Yellowstock is back on track en verdient de plaats op de kalender. Niet alleen vanwege de muziek, maar ook vanwege de laidback aanpak. Niets dan hulde voor de organisatie!