Yellowstock festival - Dag 1: de triomftocht van Monomyth

Yellowstock-terrein, 9 augustus 2019 - 10 augustus 2019

De Kempen, geen purperen hei te zien, maar wel een stevig potje teringherrie was er te horen in Geel, waar Yellowstock – Yellow, hebt u 'm? – al voor de elfde keer de tenten had opgeslagen. Het weer was dubieus, maar de muziekliefhebbers vastberaden: hier zou gedanst, gerockt, gewiegd en genoten worden.

En dat was al zo om 18u30 nota bene. Het eerste optreden was in autogassen opgegaan, maar voor Go March waren we op tijd. En dat loonde. Niet alleen voor ons trouwens, want zowat meteen gingen de eerste paar rijen spontaan aan het dansen om daar niet meer mee te stoppen tot de laatste noot was uitgestorven. Deze band heeft daar ook de muziek voor. Dansbaar als het moet, vlijmscherp als het kan. Hans De Prins liet stoïcijns zijn synths razen op het onstopbare ritme van veeldrummer Antoni Foscez en de loensende gitarist Philip Weies vulde dat perfect aan met de juiste akkoorden op de juiste plaats. Soms ging het van ambient naar funk over golven van krautrock, dan weer waren de toetsen eerder barok en zochten flanerende laagjes daartussen de weg. Een andere keer was het als een eeuwigdurend voorspel, dat steeds opwindender werd. Je voelde de climax onvermijdelijk aankomen. Go March was een superopwarmer op wat een witheet festival beloofde te worden. Meer graag. Hier en nu!

Maar zo werkt het nu eenmaal niet: de slots zitten eivol en moeten gevolgd worden. Een paar meter verder maakte Bismut er een heel ander feestje van. Geen spoor meer van funk. Hier waren het lange, drammende instrumentals, waarop volop luchtgitaar kon worden gespeeld. En het leek wel of de wind dit wel zag zitten, want die stak heel even de strakke kop op als om het trio aan te moedigen. Niet dat dat nodig was, want deze psychrock kon ook zonder aanblazen bekoren. Niet toevallig was het immers behoorlijk druk daar tussen de bomen voor de kleinere Kodama Stage.

Wie dacht dat je uit de Sahara moest komen om toearegrock te spelen, had buiten Phoenician Drive gerekend. Logisch dat ze een graag geziene gast zijn op dit festival. Het was gewoon onmogelijk om stil te blijven staan op deze eclectische mix van grotestadsrock, psychedelica en klanken uit Noord-Afrika. Het gezelschap overgoot dit met een sausje van in reverb gedrenkte vocals en maakte er zo een steeds verder uitbreidend feest van. Dat lag niet alleen aan de muziek, maar ook aan de protagonisten. Vooral het tweetal, dat zich achteraan bij de microfoons had teruggetrokken, verloor al eens de controle en dat gaf dan steeds weer een boost aan de toeschouwers. Zelfs als ze geen gebruik maakten van de exotische instrumenten, dan nog wisten ze een zwoele draai aan de muziek te geven. Wie zich al eens in vreemde wateren durft te begeven, zal aan deze band veel plezier beleven.

De loodzware, instrumentale doom van Toner Low lieten we even voor wat het was om even tot rust te kunnen komen. De menigte liet dit zich nochtans graag welgevallen en headbangde zich met plezier een hernia.

De hoofdvogel van de avond werd hoe dan ook afgeschoten door het Nederlandse Monomyth. Ook zij doen het instrumentaal (zoals het grootste deel van de aanwezige bands op dit festival) en kozen daarbij voor een heel eigen soort van spacerock, gedragen door een batterij toetsen, die al eens doet denken aan Jon Lord (Deep Purple) of Derek Sherinian (ooit nog Dream Theater, maar tegenwoordig actief in een hele reeks projecten). Maar het geheel voelt noch als hardrock noch als symfo aan. Het heeft daarentegen een heel eigen kleur met solo's op de juiste plaatsen en uitgekiende passages, die nergens excentriek zijn.

Ook uit de heel binnenkort te verschijnen plaat werd al een nummer opgedist. Maar daarom was het oudere werk niet minder lekker: de wilde rit in de space shuttle die Groom Lake was of het eerder rauwe ET bewijzen dat deze groep de zaken op een rijtje heeft. Dit was een ware triomftocht, die werd afgesloten met de majestueuze grandeur van LHC. Deze band is klaar voor een volgende ronde. En wij ook.

Alleen zou die ronde zich niet meer in Geel afspelen. Wij maakten er na een lange en vermoeiende dag iets vroeger een einde aan. Jammer dat we niet meer de stamina hadden om het uit te houden tot Camera en hopelijk krijgen we daar toch nog ooit de kans toe.