Yeasayer - Langzaam overstag

Handelsbeurs, Gent, 13 juni 2016

Toen ‘All Hour Cymbals’ negen jaar geleden uitkwam, was het nog koffiedik kijken waar Yeasayer nu zou staan. Zouden ze doorbreken naar een groot publiek of meer in de alternatieve scène blijven plakken? In de tussentijd brachten ze nog drie platen uit die ons niet wijzer maakten, waarvan het niet altijd even beklijvende ‘Amen & Goodbye’ de laatste is. Het antwoord op die vraag is ons ook na de passage in de Handelsbeurs nog niet veel duidelijker. Support Faces on TV is mogelijk eenzelfde lot beschoren.

Yeasayer - Langzaam overstag



Derde keer, goede keer; een cliché zo groot als het schip van Sint-Baafs, maar in het geval van Faces on TV ook de waarheid. We zagen de groep voor de derde keer aan het werk op vier maanden tijd en  ook al waren ze nu “maar” support voor Yeasayer, toch was deze keer veruit de beste keer.

De groep stond dit keer dan ook in volledige bezetting op het podium met Dienne Bogaerts (Lili Grace) achter de toetsen en in een glansrol als backing vocaliste. Hierdoor kreeg Jasper Maekelberg nog meer vrijheid dan voorheen en kon hij zijn rol als frontman volledig uitspelen. Bovendien zat ook de klank dit keer helemaal perfect. Niet moeilijk met Pieterjan Maertens (Jo Francken) achter de p.a.

In een gebalde set waarin heel de ep ‘Traveling Blind’ voorbij kwam, aangevuld met No Words, overtuigde Faces on TV moeiteloos, al viel het op dat de titeltrack, die ondertussen toch al hoog in de Afrekening staat, niet algemeen herkend werd en het (uiteraard) Love/Dead was dat de meeste mensen richting merchandise leidde.

Overtuigen is ook wat Yeasayer deed. Al ging dat niet helemaal vanzelf. Zondagavond, een naar eigen zeggen “te sjieke” zaal en een publiek dat zich niet zomaar gewonnen gaf, zorgden voor een ietwat stroef begin. Opener Half Asleep, niet hun beste nummer en kwalitatief gezien ook niet representatief voor de rest van de set, hielp er ook al niet aan. Het daaropvolgende Gerson’s Whistle, maar vooral het heerlijk herwerkte Henrietta deden de aanvankelijke twijfels stilaan verdwijnen en tegen 2080 was daar helemaal geen sprake meer van. Hier stond de arty en eigenzinnige band van vroeger nog steeds.

Opvallend was dat de mindere momenten (al is dat relatief bij zo’n stromend en sterk concert als dit) in de set voornamelijk uit de nieuwe plaat kwamen. Madder Red en het eveneens volledig herwerkte Sunrise kregen ons een pak gemakkelijker aan het bewegen. Uitzondering op de regel was het veelzijdige I Am Chemistry. Ook al leek het live wat van de nuances en kleine leutigheden verloren te hebben, toch was dit een gedroomde afsluiter.

De bisronde was dan weer van voor naar achter geweldig. Uma was het enige echte rustpunt in de overweldigende set (met overigens knappe decoratiepoppenverlichting), Silly Me bleek dan toch niet zo’n slappe single te zijn en afsluiters Ambling Alp en het uitzinnige O.N.E. deden de beschaafde Handelsbeurs dan toch eindelijk overstag gaan.

Hiermee bewezen ze opnieuw te eigenzinnig te zijn om ooit een tent af te sluiten op Werchter, om maar wat te zeggen. En daar zijn wij niet rouwig om.

13 juni 2016
Tom Weyn