Yeasayer - Het silhouet van de vliegende fakir
Ancienne Belgique, Brussel, 1 november 2010
De vliegende fakirs van Yeasayer maakten op korte tijd een enorme evolutie door. Op de wolken van de hermetische hallucinogenen van ‘All Hour Cymbals’ zweefden ze naar de opgeboende mecanopop van ‘Odd Blood’, nog steeds een van de essentiële releases van 2010. Eerder dit jaar maakte de band al een frisse indruk op Rock Werchter. In de AB kreeg Yeasayer een eigen podium en dat lieten de Brooklyners niet onbenut, al vlogen ze geen foutloos parcours.
Yeasayer gebruikte de bühne eerst om er bij wijze van support act de jonge, bevriende band Suckers neer te poten. In onze verbeelding cirkelt menig recensent rond deze band in de hoop hem met een simpele woordspeling op de groepsnaam te kunnen neersabelen. In de AB was daartoe nauwelijks kans. Suckers bleek perfect te passen bij Yeasayer. Wie houdt van trompet, falset, vierkante ritmes en andere spasmen weet wat te doen.
Yeasayer deed meteen – vergeef ons de multi-interpretabele wending – vreemd bloed door de zaal stromen. Tijdens de intro werd een scherm ontbloot dat voor Madder Red rood kleurde en waartegen de silhouetten van de bandleden zich aftekenden. In Werchter moest de band het helaas zonder die extra visuele aankleding stellen.
De sfeerschepping was dan wel optimaal, de geluidsmix niet. Tijdens Rome, een tweede nummer van ‘Odd Blood’ werd de sound geperfectioneerd en de eerste zege was een feit. Wait For The Summer voegde daar nog een tranceverwekkende dimensie aan toe met zijn royale percussie en meer dan degelijke samenzang. Het nummer staat op ‘All Hour Cymbals’, maar kreeg de beter verteerbare vernislaag van ‘Odd Blood’ mee. Verderop in de set zouden de oosterse dampen van Red Cave (ook van Yeasayers debuut) ons maar matig weten te bedwelmen. Helemaal flets was het van 'Odd Blood' geplukte Strange Reunions.
De beste momenten in de set waren niet toevallig diegene waarbij Chris Keating de zangpartij voor zijn rekening nam: Rome, Sunrise, Mondegreen, Ambling Alp en het schitterende slotstuk 2080. Keating bewoog zich als een profeet in de nabijheid van de brandende braamstruik en maakte indruk met zijn soepele kopstem. Anand Wilder, voortreffelijk gitarist, had iets minder karakter in de stem, maar O.N.E wist hij wel tot publieksfavoriet om te smeden.
The Children, waarmee ‘Odd Blood’ zo verrassend van start gaat, kreeg live een minder industriële afwerking dan op plaat, maar ging zowat ten onder aan de veel te felle stemeffecten. Dat een geslaagd studio-experiment niet automatisch een succes wordt op het podium, werd hier even duidelijk. Maar bon, de al bij al korte set was voor zeventig procent geslaagd en dat is – zelfs voor één van de spannendste bands van het moment – nog altijd een aanvaardbare balans.