Xiu Xiu + thisquietarmy - Comfortabel buiten de comfortzone

Botanique, 11 november 2024

Wie de nieuwe herfstweek met een avondje experimentele muziek wou inzetten, kon maandag terecht in de Botanique voor een heuse double bill met het Canadese Thisquietarmy en het Californische Xiu Xiu.

Eric Quach moet zowat de hedendaagse hardest working man in showbusiness zijn. In de voorbije twintig jaar bracht hij als Thisquietarmy een slordige vijftig releases uit, waaronder samenwerkingen met Away (van Voivod), Syndrome (van Amenra), Luikenaar Tom Malmendier of de Siberiër Sleepwalker. O ja, daarnaast releaste hij ook nog een dozijn albums als Hypnodrone Ensemble (met Aidan Baker van Nadja), Some Became Hollow Tubes (met Aidan Girt van Godspeed) of, recent nog, Pangea De Futura (met Girt en Eric Craven). Veel van die samenwerkingen komen tot stand tijdens zijn DIY in elkaar geknutselde toernees. Deze maand trad Quach een paar keer op als Hypnodrone Ensemble en vorige week passeerde hij in de Gentse Kinky Star met drummer Tom Malmendier. Maandag construeerde hij in de Botanique in zijn eentje een machtige set die ambient en drone naar ongeziene hoogtes tilde. Als een tv-chef bereidde hij voor onze neus een heerlijke drone vanachter zijn pedalen- en knoppenfornuis. Beetje indikken, beetje sudderen, pas na acht minuten of zo werd met wat beats bijgekruid. Even later omgordde hij de gitaar om nog wat laagjes aan de rangen van het eenmansleger toe te voegen. Toen dik halfweg de set het frivole synthriedeltje van A World Without Power binnensijpelde, werden we tegelijk overvallen door berusting en hoop, waarna de song toch weer aanzwol richting ijzingwekkende schoonheid. Wat de Canadees met Vietnamese roots in zijn eentje creëert, blijft verbluffend mooi!

Een half uur later was het aan de onvatbare Jamie Stewart om met zijn band Xiu Xiu de buitenissige avond verder te zetten. Sinds het vorige album 'Ignore Grief' is Xiu Xiu een trio met drummer David Kendrick (in de jaren tachtig achtereenvolgens achter de vellen bij Sparks en Devo). Stewart is het enige constante lid, maar Angela Seo hoort intussen ook al vijftien jaar bij de band. In Brussel sprokkelde Xiu Xiu hun setlist uit tien verschillende albums bijeen (zij het met een licht overwicht van laatste worp '13"') zodat het optreden in alle mogelijke windstreken buiten onze comfortzone brieste.

Het blijft wennen aan Stewarts krampachtige stem, ook voor hemzelf want na zowat elke song nam hij aan de zijkant van het podium een drinkbus om zijn keel te smeren en even te gorgelen. Ook de overvloedige percussie was een continue uitdaging voor het publiek, met als hoogstandje It Comes Out As A Joke of het gezamenlijke cimbalengekletter waarin The Real Chaos Cha Cha Cha uitmondde. Toen Stewart zich in eerstgenoemde song ook nog eens aan een handenstand waagde, voelden we ons vervaarlijk dicht bij outsider kunst. Een gevoel dat ons nogmaals overviel toen Seo zich uitzinnig richting de uitgang van Wig Master krijste. Maar alles kon evengoed perfect in de plooi vallen. Zo was Arp Omni, uit de nieuwe plaat, een machtige synthese van shoegaze en Swans en verstilde of versteende een onderhuids intens Sad Pony Guerrilla Girl het publiek.

Op hun laatste plaat '13"' klinkt Xiu Xiu misschien iets minder onconventioneel, zodat Veneficium en Common Loon - twee songs uit die plaat - aan het einde van de set een paar beter behapbare momenten voorschotelden. Maar in het universum van Xiu Xiu haalt het eigenzinnige experiment altijd de bovenhand, in Brussel vertaald in afsluiter Get Up. Voor het einde van set gaf Stewart nog mee dat de Botanique een van zijn favoriete concertadressen is, dus kwam hij nog solo terug voor een bis. Eenzaam stuurde hij ons de nacht in met een door merg en been snijdend Fabulous Muscles. De zaal was muisstil, enkel verstoord door de meevibrende cimbalen van de verlaten drumkit.