Wu Lyf - Atypische euforie
Le Grand Mix, Tourcoing, 25 november 2012
Eén van de bands die onlangs nogal wat stof deed opwaaien in de blogosfeer was Wu Lyf, een acroniem voor World Unite - Lucifer Youth Foundation, voor de slechte verstaander. Eerder dit jaar stonden ze nog als één van de té ontdekken acts op het Dominofestival in de AB, waarna Pukkelpop voor een Belgische doorbraak had moeten zorgen. Om gekende redenen ging hun optreden daar niet door. Jammer genoeg bleek er daarna in hun tourschema geen ruimte meer voor een stop in ons landje. Redenen genoeg dus om af te zakken naar 'Le Grand Mix'. Een klein concertzaaltje vlak over de Franse grens in Tourcoing dat voor de komst van dit gezelschap uit Manchester aardig was volgelopen.
Net als de geheimzinnige waas die dit viertal in geen tijd rond zich wist te creëren, is ook de stijl van Wu Lyf niet bepaald eenduidig te definiëren. Waar men her en der sixtiespunk predikt, gaat het elders van psychedelische garagerock naar postrock met een scherp kantje. What's in a name? Het antwoord ligt allicht ergens in het midden. Wij zagen in elk geval een begeesterde band met een duidelijk groeipotentieel.
Spilfiguur en rode draad was frontman, zanger en toetsenist Ellery Roberts, een soort hedendaagse James Dean die op zijn eigen - ietwat stuntelige, maar bij momenten uiterst grappige -manier de hele show met een mooi opgebouwde spanningsboog in goede banen wist te leiden.
Opener L Y F vatte het handelsmerk van dit combo meteen goed samen: epische euforie, opgebouwd door de typerende orgelklanken en voortgestuwd door de rauwe, gekartelde stem van Roberts. Tel daarbij de hoge, atypische gitaarlijnen en opzwepende, maar gedisciplineerde ritmesectie en je krijgt een mooi beeld van wat er te beleven viel.
De band wisselde de snoeiharde mokers (Spitting Blood) af met her en der een iets ingetogener moment (Such A Sad Puppy Dog) en sloeg er wonderbaarlijk genoeg in om onze aandacht een klein uur bij de les te houden.
Zowat de hele debuutplaat 'Go Tell Fire To The Mountain' werd erdoor gejaagd. Prijsbeesten als Dirt (bekijk die clip!), We Bros en Concrete Gold stegen boven zichzelf uit en fungeerden als sleutelmomenten in de set.
Of dit 'anarchistisch geïnspireerd collectief' (zoals ze zichzelf wel eens durven noemen) een eigen hoofdstuk in de geschiedenisboeken van de popmuziek zal krijgen is twijfelachtig. Wij houden het liever op een leuke, ietwat buiten de lijntjes kleurende, maar bovenal oerdegelijke, live act. Met iets meer bagage in de rugzak is Wu Lyf binnenkort allicht klaar voor het grotere werk.