Wrong, Coilguns, Dilepsis - Verpletterend

Magasin4, 5 mei 2019

U vermoedde het waarschijnlijk niet, maar terwijl er een paar honderd meter verder Les Nuits waren, was er nog een ander soort Nuits aan de gang in minder bekende zaaltjes in Brussel. Les Nuits du Beau Tas - hebt u de knipoog al door? - verkennen de wereld van de meer experimentele muziek. In Magasin4 speelden in dat kader drie bands, waardoor wij ons voelden als tekenfilmfiguurtjes, die met een gigantische voorhamer werden verpletterd, om dan een seconde later weer springlevend en ongehavend rond te hollen.

Ze komen uit Waals-Brabant, de vier jongens van Dilepsis, en hebben een heel eigen idee van wat rock dezer dagen kan inhouden. Dat vullen ze dan in met knorrige baspartijen, die idool Les Claypool echt wel aanstippen, een razende ritmegitaar, de meest onvoorstelbaar op elkaar aansluitende drums, afgewerkt met een sologitaar, die daarin probeert de juiste weg te vinden. En hoe gek dit alles ook klinkt, het werkt verdorie! Noem het postmathcore zo je wil (het is ook volledig instrumentaal) en denk aan een mix van Neurosis, Primus en Mogwai om ergens in de buurt uit te komen. Soms sferisch, soms verstikkend, altijd goed doordacht en spannend.

Even uitleggen: een coilgun is een elektromagnetisch wapen dat nooit echt werd uitgewerkt. Maar Coilguns schoten wel degelijk raak met een kracht die nucleair was en die werd voortgebracht door vier Franse kerels, die ziel en mentale gezondheid in de waagschaal hadden gelegd om aan de dagdagelijkse sleur te ontkomen. Met een eenvoudig drumstel, een twaalfsnarige gitaar, een stel bas- en andere synths en twee schreeuwlelijken werden je oren schoongeblazen.

Maar er was meer: occasioneel gitarist en krullenbol Louis Jucker had niet alleen een stem als een cirkelzaag, hij had ook bijzonder veel gevoel voor theater. Met de microfoondraad trok hij bijvoorbeeld het publiek rond en hield hij ze zo “gevangen”, hij genas de fans door handoplegging en voerde een soort van gymnastiekoefeningen uit. Ook vergat hij niet om uitgebreid afscheid te nemen; in woord, maar ook door zowat de helft van de toeschouwers persoonlijk de hand te schudden. En van humor was hij evenmin gespeend. Welkom heten deed hij de fans languit uitgestrekt op het podium, hen er intussen aan herinnerend dat ze in de zomer ook nog in de Botanique spelen.

Maar het was toch vooral de noisecore, die de aandacht trok en ons een oorveeg uitdeelde. Een combinatie van At The Drive-in en Swans in de minst melodische vorm lijkt het te kunnen omschrijven. Maar u kan dit het best aan den lijve ondervinden om een idee te krijgen. En dat aan den lijve mag u dan meteen letterlijk nemen.

Iets minder aanschouwelijk, maar daarom niet minder verpletterend was WRONG. Dit illustere viertal komt uit de sunny state Florida, maar boven de Magasin4 hingen enkel donderwolken van het soort waaruit ook tornado’s ontstaan; tornado’s van loodzware bassen en al even laag gestemde gitaren, die passend werden toegelicht door frontman Eric Hernandez, wiens rauwe stem hier logisch op leek aan te sluiten.

Een uur lang werden wij keer op keer platgewalst door massieve songs, die even hoekig als doeltreffend waren en die vaak werden ingezet met Hernandez die één of andere oorlogskreet uitte. Soms was het tempo moordend, dan weer leek het eerder doom te zijn. Altijd was het moordend efficiënt en zag je Hernandez' zwarte ogen de toeschouwers aankijken, alsof hij hen met zijn doordringende blik wilde doorboren.

Speeksel vermengde zich met zweet op het podium waar de band enkel de snoeiharde set onderbrak om de joint te smaken, die een medewerker of toeschouwer voor hen had achtergelaten op één van de monitors. Maar ook dat verzachtte de zeden niet, eerder was de klap daarna des te harder.

“Wat doen jullie eigenlijk nog hier?”, stelde Hernandez de logische vraag na de eigenlijke set, maar daarna werd toch nog een bisnummer ingezet, waarna de fans de resten van zichzelf bij elkaar raapten om de Brusselse nuit in te trekken.