Woods - Brede glimlach

Atelier 210, Brussel, 8 september 2014

Het was een aangenaam weerzien met Woods. Tenminste met de nieuwe plaat, die ze onlangs uitbrachten. En dan is zo’n concert de logische, volgende stap. Dat bleek trouwens de enige juiste te zijn. 

"We want more", werd er geschreeuwd na het optreden van Ben & The Saints. Maar wij zijn nooit heilige boontjes geweest en geven eerder de voorkeur aan een duivels stukje muziek boven het “hemelse” van dit doordeweekse bandje. Gezellig zo'n thuismatch, met al die vrienden en familie, maar muzikaal weinig boeiend. Laat het ons maar gewoon op charmant houden. Daarmee schoppen we tenminste niemand tegen de schenen.

En al dat volk was meteen ook verdwenen na het voorprogramma. Of hield zich tenminste op discrete afstand. Alleen maar jammer voor hen, want Woods had er duidelijk zin in, had een korfje songs bij, waarvan geen enkele teleurstelde en maakte de fans dus bijzonder gelukkig.

Nieuwe bassist Chuck Van Dyck had er geen moeite mee de schoenen van zijn op solotoer vertrokken voorganger Kevin Morby te vullen. Hij hield zich dan wel bescheiden op de achtergrond, maar zijn bijdrage was essentieel voor het geheel.

Dat geheel werd gekenmerkt door het tomeloze enthousiasme van zanger en gitarist Jeremy Earl en van gitarist Jarvis Taveniere, die om beurten de solo’s voor hun rekening namen. Het contrast met drummer Aaron Neveu, die constant het hoofd tussen de schouders, de blik gericht op zijn vellen hield, kon niet groter zijn.

Met Leaves Like Glass werd meteen uit het meest recente werk geput. De typische kopstem van Earl zalfde je oren, terwijl de gitaar van Lagneaux voor tegengewicht zorgde en de frontman met zijn akoestische gitaar zorgde voor het ritme. Maar Earl nam ook het voortouw waar dat nodig was en dat leverde dan vaak lange, introspectieve, zwaar door de wahwah-pedaal gestuurde intro’s en/of interludia op.

Hoogtepunten opnoemen zou de andere songs onrecht aandoen, maar de countryfolk van Shepherd en de laagjes van afsluiter With Light And With Love, dat van introvert naar wild ging om even stil te vallen en daarna weer opnieuw op te bouwen waren fenomenaal.

Gelukkig werden de smeekbeden van het publiek om nog meer beantwoord en keerde Woods nog een keer terug voor een rustig Feather Man en een schitterend Be All Be.

Het was één van die concerten waarvan je met een brede glimlach huiswaarts keert. En dat is precies wat wij deden, ook al was dat dan geen gezicht.