Woodpigeon - Klein concertje, diepe indruk

Trix, Borgerhout, 26 januari 2013

Het lijkt wel of de wolven uit Drs. P's Dodenrit tot in Antwerpen waren doorgedrongen, want de opkomst in Trix was bijzonder armzalig. Zonde, want Woodpigeon loont echt wel de moeite. En bovendien was het programma van dit initiatief van Meet Me Cassius verder ook erg goed gevuld. 

Het eerste deel van deze avond vol haardvuurmuziek was voorbehouden voor 20th Century Hansa. "SW" stond er vermeld achter hun bandnaam op de website van Trix, maar daarvoor spraken ze te goed Nederlands. Niet dat we hen dat aanrekenen want het trio met een gesmaakte, vrouwelijke stem en de mooi daartegen contrasterende mannelijke tegenhanger deed het uitstekend.

Met een akoestische en een elektrische gitaar en wat spaarzaam getrommel als begeleiding zweefden ze door een korte set vol smachtende liedjes die ons wel wisten te verwarmen. Het mooie Woman was daarvan het hoogtepunt. Ja, het loont zeker de moeite om hun bandcamp een keertje uit te pluizen. 

Waar Arthur Adam aanvankelijk ook zijn schommelstoel bijtrok en in de sfeer van de avond bleef, gooide hij af en toe toch ook olie op het vuur. Dat deed hij onder meer met het pittige Come Home en wat later met het naar eigen zeggen aan de apocalyps refererende When It All Comes Tumbling Down.

Maar eerder deed hij, tijdens een mooi A Mess, denken aan Jeff Buckley, al situeerde Adams stem zich meer in de diepere regionen. Een hele set boeien lukte nochtans niet. Vooral de nummers waarbij het keyboard de boventoon voerde, raakten niet echt. Jammer.

Bij de vorige doortocht had Mark Hamilton, de man achter Woodpigeon, nog drie hulpduiven bij zich, maar in Trix moest hij het alleen zien te rooien. Maar daar stoorde hij zich duidelijk niet aan. Ook nu wist hij de aanwezigen te ontdooien met zijn aan Sufjan Stevens verwante stem, maar vooral met zijn prachtige, als liedjes verpakte verhaaltjes. Bovendien waren zijn bindteksten (over Antwerpen als draaischijf van spionnen of over zijn relatie tot acteur John Candy) uitermate vermakelijk.

Nochtans zag hij eruit alsof hij recht van een Canadese boot in de lokale haven kwam. Een dikke trui, zware schoenen en de onvermijdelijke wollen muts rechtvaardigden dat beeld. En toch werd je onhoudbaar meegesleept door zijn eenvoudige gitaarlijntjes, die hij, naarmate de song vorderde, uitbouwde tot kleine symfonietjes.

Naast oudere songs – An Entanglement Of Weeds was ronduit overweldigend - serveerde hij ook al werk uit zijn in februari te verschijnen nieuwe plaat, die op het eerste gehoor eenvoudiger leken dan zijn vorige werk. Maar dat belette niet dat ook Red Rover Red Rover en Edinburgh iedereen naar adem deed happen.

Dit was een klein concertje om in te lijsten. En meer dan voldoende reden om wolven en kou voor te trotseren.