Woodblocks 2024 - Kunstminnend muzikaal Brussel danst de zomer uit

Warandepark, 6 september 2024 - 9 september 2024

Woodblocks is een klein festival in het Warandepark, georganiseerd door Kiosk Radio. Het was dit weekend een veilige cocon, waar kunstminnende Brusselse muzikanten en entourage konden spelen, luisteren en kijken naar wat collega's en vrienden bekokstoofden.

Wie eerst op een podium had gestaan, bleef de rest van de dag of zelfs het hele weekend rondhangen om de andere optredens te bekijken. DJ Marcelle, headliner op zaterdag, zat zondag in een rustig hoekje frietjes te eten en met mensen te babbelen. Victoria Palacios zong bij THE FIFTH OF JULY, maar liep de dag erna een hele dag rond met DJ Startup, Vieze Meisje stond te supporteren voor haar maten bij Sergeant, de mannen van Warm Exit keuvelden met vrienden.

Wij gingen op zaterdag en zondag. Hieronder een overzichtje van wat we zagen, in volgorde van interessant naar fantastisch. Een top tien in omgekeerde volgorde.

Warm Exit

Postpunk uit Brussel met een stijl die erg aan Idles deed denken. Hebben ze daar de mosterd gehaald? Ze hadden misschien ietwat humor moeten meenemen, want dat zorgt bij Idles toch voor een luchtiger toon dan de frustratie waarvan Warm Exit blijk leek te willen geven. De laag elektronica zorgde wel voor eigen karakter, waardoor het toch interessant genoeg werd.

Holy Tongue

Eerder al te zien op BRDCST. En toen waren we niet echt overtuigd. Dat veranderde hier niet, al was het allicht geen voordeel dat ze net na de uitstekende dj-set van Lord Tusk kwamen, die ook dub had gespeeld. Holy Tongue is een project van drumster Valentina Magaletti, maar het was de minimale elektronica van Al Wootton die het geluid bepaalde. Repetitief en dansbaar was het dan weer wel.

Donna Candy

Dat vrouwen ook sludge kunnen spelen, kwam Donna Candy demonstreren. De zware vocals deden geen vrouw vermoeden, maar het was dankzij enkele elektronische effecten dat zangeres Nadja Meier er in slaagde zo de stem te vervormen. De stevige bas, drums en noise, die daarbij kwamen, maakten het mooi af.

Bobby Beethoven

De peetvader van de "deconstructed club music", die in New York furore maakte de laatste tien jaar, was naar Brussel afgezakt. Daar zat vast de connectie met die New Yorkse tegenhanger van Kiosk Radio voor iets tussen? We konden ons op voorhand moeilijk iets bij die beschrijving voorstellen. Volgens Wikipedia is deze stijl gedefinieerd door een "postmodernistische benadering en een schurende of dystopische toon". Wou dat dan zeggen dat het kunstzinnig moeilijk doen zou worden?

Niets daarvan. In normale mensentaal en afgaande op die ene set zondagavond: deze dj was niet voor één gat te vangen. Bobby Beethoven mengde rnb en drumnbass en zwierde er vlot hiphop of harde technobeats door. Of Afrobeats of een Braziliaans nummer en hij was niet bang om van tempo te veranderen. Hij sloot het allemaal af met een remix van Britney Spears' Toxic. Op het andere podium was Mala voor een groter publiek een feestje aan het bouwen met een rechtlijniger selectie, maar de meer avontuurlijke fijnproevers hadden hier een fijn feest gehad.

Susobrino

De sympathieke, Belgisch-Boliviaanse Susobrino samplede een stukje noise om de set te beginnen. Het leek of hij met een kapotte muis op het bureaublad aan het timmeren was. Daar drumde hij een stel funky Afrikaanse ritmes over en het geheel vulde hij aan met enkele lijntjes ukelele. Af en toe schelde een sample van zijn naam ("So-so-so-brinoooo!") door de ruimte, als waren we op een kermis beland.

Plat werd het gelukkig nooit. Met een remix van Lumidee's Never Leave You (Uh Oooh, Uh Oooh), kreeg hij het publiek op de hand. Samples als DJ Shadows orgel en een beat van Missy Elliott leken we te ontwaren, maar niets is zeker. In het midden van de set lanceerde hij verzoek tot nog meer dansen, maar vreemd genoeg ging daarna een beetje de vaart uit de set. Op 20 november in de AB te zien met een albumvoorstelling. Noteer dat alvast in de agenda.

Jlin

Weinig feest bij Jlin, maar gewoon uitstekende elektronische muziek. In het begin van de set leek het nog speels, maar gaandeweg werd het steeds donkerder. Het was gewoon strakke, virtuoze elektronische muziek.

Lord Tusk

Heel ontspannen leidde Lord Tusk de set in: "ik zal enkele producties van mezelf spelen, oude en nieuwe, geniet ervan". Hij ging voor een set die vooral uit dubmuziek bestond en zong af en toe politiek geëngageerde teksten mee. "Nothing can harm you with these dubs", zei hij en het leek helemaal waar.

Dida & DJ Startup

De opstelling van Dida & DJ Startup was een lust voor het oog: gekleed in het groen bedienden de twee een elektronische installatie die zelf bijeengeknutseld leek. Voor de ene stond er een stel knoppenbakjes, aaneengeplakt in de vorm van een cockpit. Bij de andere was tussen twee draaitafels een autostuur gemonteerd dat knopjes in- en uitdrukte afhankelijk van de richting waarin werd gedraaid.

Dat alles leek aanvankelijk te resulteren in een kruising tussen een Decaporgel en Kraftwerk, maar je kon het ook omschrijven als "Hoe zouden de Beach Boys klinken, als Brian Wilson er zijn zin mee was blijven doen?". Dida & DJ Startup toonden aan dat muziek spelen niet voor niks muziek "spelen" heet. Waar werd het ooit zo serieus dat het geen spel meer mocht zijn? Zelfs Belfast Child van The Simple Minds mocht door de mangel gehaald worden.

THE FIFTH OF JULY

Waar de naam van dit project naar refereert bleef onduidelijk, zelfs nadat het gelijknamige nummer was gepasseerd. Iets politieks, dat zeker, maar was dit gebaseerd op een pamflet, een boek, een gedicht? Blijkbaar is er een historische speech die gehouden werd op die datum. Was het dat? Wat we ervan opmaakten: beeld je in dat we niet meer weten waar de letters "USA" voor staan. Zou het dan "Unified Sufferage of Atrocities" kunnen zijn? Twee derde van Sergeant - Ferre Marnef en Roman Hiele - vergezelden de Frans-Brusselse artieste Victoria Palacios. Zij opereert gewoonlijk tussen beeldende en performatieve kunst. Hier vervormde ze haar stem met behulp van elektronica. De muziek was goed voor psychedelische trips, zoals die ook bij Sergeant worden ondernomen. De fluitjes, Marnefs intense performance, de bas en de elektronica van Hiele, het botste mooi op tegen de vocalen van Palacios.

DJ Marcelle

Brussel houdt van DJ Marcelle. Ze mocht twee jaar na elkaar op BRDCST spelen, en kwam tussendoor ook nog langs in La Vallée in Molenbeek om een festival af te sluiten. Hoe zou het anders kunnen? Als extravagante senior in de dj-scene slaagt ze er toch maar telkens in om iedereen aan het dansen te krijgen op de meest obscure plaatjes, die ze verzamelt op reistochten door Europa en de wereld. Deze keer had ze Afrikaans klinkende platen meegebracht. Niet zo heel veel zelfs, maar voldoende om twee uur lang flink onweerstaanbare ritmes ineen te mixen.

Tegen het einde aan begon het te druppelen, maar ze mocht toch nog een bis spelen. Daarvoor had ze een plaat van The Fall klaar liggen. Eén van haar favorieten. En één van ons! Nadien werden de hemelsluizen opengezet en regende het pijpenstelen. Vanuit het Warandepark wandelden enkelingen door de gietende regen naar huis. Met een gelukzalige glimlach op het gezicht.

Er werd nog beloofd: "Tot volgend jaar voor een derde editie". Reken erop!