Woo Hah! 2016 - Skepta - Een klets water op hete kolen

Spoorzone, Tilburg, 4 juli 2016

Dat we een feest gingen krijgen tijdens Skepta konden we al aan ons ochtendwater voelen. Maar wat we meegemaakt hebben tijdens het Woo Hah! Festival tartte alle verbeelding. Tilburg werd voor één uur het middelpunt van de grime. Een Engelse passaat met de orkaankracht van meer dan zestig knopen. Het oog van een storm voelde nog nooit zo heet.

Als een klets water op hete kolen. Zo kan je het optreden van grimelegende Skepta omschrijven in een notendop. Bij de eerste tonen van Konnichiwa en het bijhorende alarmgetoeter ontsnapte aan het meidengroepje in onze buurt het gebruikelijke, enthousiaste gegil en geschreeuw.  Het typische gekrijs dat gehoord moet worden wanneer een populaire artiest zijn opwachting maakt. Maar eenmaal de meute zich springend in gang trok brak de chaos los.  

U moet weten: wij zijn niet van het springerige type. Maar wanneer schouders gebruikt worden als dwingende stormrammen en wij bij het koppig stilstaan plots een schoen dreigden te verliezen zat er maar één ding op: meespringen, verdomme.

Moshpits ontstonden niet alleen voor het podium, ook op talloze andere plaatsen brak een even grote hel los. We konden nog net een blik werpen op het meidengroepje dat voorheen naast ons stond. De vriendinnen werden in ware gestapostijl uit elkaar gereten met de uitgestrekte armen naar elkaar grijpend en met lichte paniek in de ogen. Vanaf toen was het ieder voor zich.

Op de tonen van Numbers verzeilden we ongewild in drie verschillende beuk- en swingfeesten op evenveel verschillende locaties in de zaal. It Ain’t Safe en That’s Not Me  deden daar vervolgens nog een schepje bovenop. Gek genoeg was het net in die moshpits dat je even op adem kon komen en - bovenal - wat frisse wind tot je kon nemen.

Voor u zegt: “Bende oude zakken, zet u dan achteraan in de zaal”. Wel, nog voor de helft van de set voorbij was, werden we achteruit gedrongen tot achter de p.a., en nog was de kalmte en vrije ademruimte ver te zoeken.

Tijdens onze recensie van Skepta’s album hadden we het nog over de teksten. Die vonden we…wel ja, simpel. Maar live werken ze en bevatten ze niet alleen simpele oerwaarheden over het leven in een afstandse, Londense wijk, maar bleken ze ook nog eens door iedereen heftig meegebruld te worden. Een indrukwekkend schouw- en klankspel.

De barrière, die meestal tijdens een live optreden tussen de man op het podium en de massa ervoor ontstaat, werd tijdens het optreden van Skepta met de grond gelijk gemaakt. Grime voelde aan als een elektrische stroom, Skepta was de perfecte geleider. Muziek die gemaakt is in een klein kamertje, met slechts één tot vier aanwezigen, zo overbrengen op een groot publiek is nog steeds een kunst die niet iedereen zomaar onder de knie krijgt. Skepta leek het verdomd goed af te gaan.