Wolf Vanwymeersch - De warmte als voetnoot
Novonov, 12 augustus 2022
Als muziekliefhebber zit je echt in je eigen bubbel. Terwijl wij ons klaarmaakten voor dit concert, werd Salman Rushdie op een New Yorks podium neergestoken. Dan wordt die bubbel even doorprikt. Maar tegelijkertijd is het soms een verademing om die bubbel hermetisch gesloten te houden. De wereld wordt er immers niet meteen mooier op. En je kan daar ook nog eens genieten van schoonheid. Zoals Wolf Vanwymeersch die bijvoorbeeld bracht in Novonov.
Het was lang geleden dat we nog eens in dat benauwde zaaltje in Hoboken hadden gestaan. En de drukkende hitte maakte het er niet meteen aangenamer op. Ook protagonist van de avond Wolf Vanwymeersch liet niet alleen zijn emoties de vrije loop. Soms moet je er met andere woorden iets voor over hebben. En aan de energie, die het trio - ook gitarist-bassist Roel Van de Moortele en toetsenist Stijn Vanmarsenille waren van de partij - uitstraalde, zal het vast niet gelegen hebben.
Beginnen deden ze nog eerder ingetogen met Not To, On A Sunday Afternoon (In Everyday Life) en een vriendelijk verzoek om toch iets dichter bij het podium te komen. Maar de podiumvrees leek moeilijk overwonnen te kunnen worden. Niet dat de frontman het aan het hart liet komen. Die kwam steeds meer op - excusez le mot - stoom.
In de setlist was geen spoor te bekennen van The Hog, maar in laatste instantie bleek de meegebrachte elektrische gitaar (en desbetreffende pedaal) toch nog dienst te kunnen doen. Gelukkig maar, want ook op een podium blijkt dit een dijk van een song, die het ruimschoots verdient om aan bod te komen, ook al bleef het eerder karig opgekomen publiek, de temperatuur indachtig, de bewegingen beperken.
Vanwymeersch spaarde zichzelf dan weer niet, legde zijn gezicht in de bijhorende emotionele plooi en probeerde desondanks voor animo te zorgen. Door bijvoorbeeld een "meedoe-experiment" in te zetten. Voor de onorthodoxe versie van Groan Sweet Groan wist hij zowaar solo enkel met akoestische gitaar de aanwezigen in beweging te krijgen en werd er enthousiast meegeklapt. De ingetogen folksong deed de rest. Als bisnummer zou hij het concert later nog solo afsluiten met een nieuw nummer (zelfs zo nieuw dat hij nog af en toe moest spieken), waarbij wij hetzelfde warme (echt waar!) gevoel kregen.
De knappe baslijn van Fall From Grace, het heerlijke slidewerk in Friendly Is Better, de gemeende spijtbetuiging die I Gathered Everyone is, het maakte van dit weliswaar korte, maar daarom niet minder gesmaakte optreden een verfrissend evenement. Wolf Vanwymeersch maakte een mooie, kleine plaat en kan die ook nog eens perfect vertalen naar een gemeend optreden.
Wie hem aan het werk kan zien op het Herbakkersfestival of op Melkrock, zal het zich zeker niet beklagen. Dat deden wij evenmin. En de warmte was uiteindelijk enkel nog een voetnoot. Hou ook dat in gedachten.
