Wolf People - Het volgen waard

Vaartkapoen, 26 mei 2013

Begonnen met het verzamelen van platen om daaruit samples te gebruiken voor hun eigen elektronicaprojecten zijn de heren van Wolf People inmiddels ver van het oorspronkelijke doel afgeweken. Maar wat ons betreft hebben ze de juiste keuze gemaakt door zelf de instrumenten op te pakken en eigen nummers te gaan schrijven. En dat bleek opnieuw in de VK*.

Een band als Creature With The Atom Brain moet je aan het werk zien. Niet dat de platen van mindere kwaliteit zijn, maar op een podium slaan de gensters er pas echt vanaf. Dat heeft dan te maken met dat dubbele drumstel, dat de twee gitaren een granieten basis geeft en de donkere sound.

Het begon al met die geweldige instrumental waarmee ze de set openden. Daarna werd dat nog eens extra in de verf gezet aan de hand van een korte en toch niet overbodige drumsolo. En verder kregen de gitaren van Aldo Struyf en Michiel Van Cleuvenbergen alle vrijheid om naar hartelust van bil te gaan. Creature With The Atom Brain moet je gezien hebben. Pas dan heb je het door.

Laat je door de wierookstokjes, die vooraan het podium werden aangestoken, niet misleiden. Wolf People heeft niks met flowerpower. Hun muziek schurkt aan tegen de bluesrock van seventiesbands als Wishbone Ash en Cream. En het mag gezegd dat de band aan zelfvertrouwen heeft gewonnen sinds wij hen de eerste keer aan het werk zagen in TRIX.

Bassist Daniel Davies is niet langer het verlegen, bebrilde mannetje dat zich probeert te verstoppen achter de microfoonstandaard. En de beide gitaristen Jack Sharp en Joh Hollick genieten duidelijk van de aandacht van het Brusselse publiek.Gelukkig werd enkel “het beste publiek” – lees: de opkomst was eerder beperkt - tot de zaal toegelaten.

De groep houdt zich ook niet langer alleen maar aan de plaatversies. Meerdere nummers kregen een eigen, vaak bluesy intro, waarna, op aangeven van retestrakke en uiterst geconcentreerde drummer Tom Watt, de song werd opgestart. Dat was bijvoorbeeld het geval met opener en lijsttrekker van de laatste, uitstekende plaat ‘Fain’ Empty Vessels, waarin Joe Hollick al meteen alle vrijheid kreeg toebedeeld.

Die sound, waarbij de beide gitaren in een wirwar van lijnen door elkaar vloeien, is typisch voor Wolf People en werd geïllustreerd in onder meer Silbury Sands. Maar evengoed ontstond er een soort van vraag- en antwoordspel waarbij Sharps gitaar die van Hollick van antwoord diende. Dat was onder meer het geval in Castle Keep en werd nog interessanter toen ook de bas zich in de debatten ging mengen.

Steeds opnieuw legde de band andere accenten in hun nummers, versnelden ze om dan terug op het vorige tempo uit te komen of verweefden ze meerdere muzikale thema’s erdoorheen, zoals het geval was in het enige bisnummer NRR.

Wolf People zijn gegroeid en wij voelen ons vereerd dat te hebben mogen meemaken. Het zou ons verbazen als ze bij de pakken blijven zitten en die tendens niet proberen aanhouden. Wij blijven het in elk geval op de voet volgen.