Wolf People - Voortrekkers

Trix, Borgerhout (Antwerpen), 14 januari 2011

Het is begrijpelijk dat artiesten de jaarwisseling liever thuis willen vieren dan ergens in een godvergeten, verzopen landje een concert te moeten geven. Maar de winterstop is voorbij en Wolf People stond paraat in Trix om er het debuut ‘Steeple’ te komen voorstellen.

Er waren wel een (erg beperkt verkrijgbare) ep en enkele singles, maar nu is er dus dat debuut, dat, aangezwengeld door single Tiny Circle, stilaan de liefhebbers van psychedelische rock voor zich weet te winnen.

Spannende songs met steeds wisselende structuur is het handelsmerk van deze vier jonge Engelsen. Bovendien blijkt het kwartet zijn instrumenten ook nog eens prima te beheersen. Gitaarlijnen die op ingenieuze wijze verstrengeld zijn en de afwisseling van harde en zachte passages verplichten je als toeschouwer om bij de les te blijven.

Gezien het beperkte repertoire sprak het voor zich dat vooral geput werd uit ‘Steeple’. Silbury Sands zat bijvoorbeeld al vroeg in de set en toonde nog eens aan dat de stijl van zanger-gitarist Jack Sharp verwant was aan dat andere, Engelse godenkind Eric Clapton. Ook Wolf People grossiert in het soort blues dat een band als Cream groot maakte.

Opvallend trouwens dat dergelijke jonge broekjes zich vinden in een soort blues dat al lang dood en begraven gewaand werd. Maar de 'alles-komt-terug-tendens' houdt nu eenmaal geen rekening met gangbare hypes en trends, en daar waren wij in Trix maar wat blij om.

De dwarsfluit ontbrak in de versie van Tiny Circle, maar dat stoorde geen moment: ook zonder staat deze song als een Finse blokhut. Wij zouden u trouwens kunnen zeggen dat Castle Keep en One By One From Durney Reach samen met Banks Of Sweet Dundee Pt. 1, dat bij momenten veel weg had van een traditional, de absolute hoogtepunten van dit optreden waren, maar dat zou de andere songs onrecht aandoen want het is moeilijk om ook maar een dipje in deze set aan te duiden.

En als het dan toch moet, dan wijzen wij met tegenzin het bisnummer aan. Uiteraard was de speeltijd van deze nog prille band beperkt en werd het dankbare publiek bedacht met een bisnummer waarvoor de band putte uit hun vroege nummers. Ook hier was bluesrock de basis, maar het ingenieuze van de latere nummers ontbrak eerder.

Het zou ons verwonderen als we deze band niet zouden terugzien op één of ander Belgisch festival deze zomer en dat zou trouwens helemaal terecht zijn. Met dit tweede optreden op het vasteland (gisteren speelden ze in de Beursschouwburg in Brussel) speelt Wolf People voortrekker van een concertjaar van hoog niveau. Nu alleen nog afwachten of de rest van de bands dat niveau kan aanhouden.