Wintersleep - Doorgewinterd
Trix, 19 september 2019
De concurrentie was duidelijk zwaar (dEUS, Mùm, Alex Cameron) voor Wintersleep dat in Antwerpen aan de Europese tournee begon. En dat ze er verdorie klaar voor zijn!
Het was aandoenlijk hoe de Duitsers van Cascade Lakes zich in bochten wrongen. Ze leken zich geen ogenblik op het gemak te voelen, wurmden zich in slungelachtige bochten - zangerJan Schewe leek een carrière als basketballspeler misgelopen te zijn - tenzij ze aan het spelen waren. Dan ging het allemaal wat vlotter. Met een soort van propere, lofi af en toe gepeperd met een Notwist-twist probeerden ze het karige publiek (dEUS speelde een verdieping lager) te boeien. Wonderlijk genoeg was het de eenzame ballade die de zanger-gitarist aanvankelijk in zijn eentje bracht om dan te worden uitgebreid naar het hele drietal, die ons nog enigszins beroerde. Blijven proberen, jongens.
Het verschil met de hoofdact kon bijna niet groter zijn. Bij Wintersleep droop de ervaring ervan af. Ze draaien dan ook al enige tijd mee. En steeds verbaast het ons dat de opkomst voor de optredens, die ze geven, altijd zo beperkt is. Of het met de nieuwe plaat te maken heeft? Het zou kunnen. Ook wij waren aanvankelijk niet echt enthousiast over de songs op ‘In The Land Of’, maar intussen was de liefde voor die plaat wel gegroeid. En in Trix bewees het bijzonder strak musicerend vijftal dat de liedjes op het podium merkbaar beter uit de verf komen.
En dat was eigenlijk al het geval vanaf opener Surrender met single Beneficiary als exponent. Maar dat het geen ‘Welcome To The Night Sky’ is werd duidelijk, toen het drietal uit die plaat – Dead Letter & The Infinite Yes, Archaeologists en überkampvuurnummer Weighty Ghost na elkaar werd gespeeld. En afsluiter Oblivion onderstreepte de enorme klasse van die plaat nog een keer op exquise wijze. Mogen wij ook nog vermelden dat het bijzonder jammer was dat er geen enkel nummer uit die andere superplaat ‘New Inheritors’ werd gevist? Een song als Black Camera of Experience The Jewel had in deze setlist niet misstaan.
Maar we gaan niet zeuren. Ook nu was dit een optreden van een band, die zich het zweet uit de poriën speelde. Frontman Paul Murphy zong zijn teksten met gesloten ogen. Dat zou te maken kunnen hebben met de uitbundige danseres voor zijn neus, maar laat ons het toch maar aan inleving wijten. En dan was er leadgitarist Tim D’Eon, die de solo’s van onder zijn Stetson en lange haren tevoorschijn toverde en vooral in Orca het instrument liet razen. De rest van de band stond dan misschien iets meer in de schaduw, dat ze zich amuseerden, daar twijfelt geen mens aan.
Wintersleep is een doorgewinterde gitaarrockband met een puike catalogus, waaruit in Trix een mooie selectie werd voorgeschoteld. Dit soort winterslaap kunnen wij wel smaken.