Wim Mertens speelt 'Struggle For Pleasure' - Maximum pleasure
Ancienne Belgique, Brussel, 19 maart 2012
Of je de muziek van Wim Mertens hoort onder te brengen onder klassieke muziek dan wel onder populaire muziek, daar zijn al meerdere meningen over geopperd. Dat Mertens dertig jaar na het uitbrengen van zijn doorbraakalbum ‘Struggle For Pleasure’ al dan niet terecht gevierd wordt in de Ancienne Belgique, waar populair en alternatief elkaar ontmoeten, daar mag ook over gediscussieerd worden. Maar vast staat wel dat hij voor een laaiend enthousiast publiek speelde.
En het mag dan wel onderdeel van het Rewind-concept zijn, je kon van ver zien aankomen dat de steeds sympathieke Wim Mertens zijn album niet tot in de puntjes zou naspelen zoals hij de nummers ooit op plaat had gezet. Als hij zich überhaupt nog kan herinneren hoe ze exact op schijf staan. Vele van zijn nummers zijn door de jaren heen geëvolueerd en hoeven ook niet meer in diezelfde gedaante als toen terug te keren.
Maar de betovering was er daarom niet minder om. De prachtige composities die hij jaren geleden op papier zette hebben op het podium vandaag nog steeds die ontroerende schoonheid in zich en raken je zonder meer. Met vier strijkers, een harp, blazer en hemzelf op piano klinken zijn arrangementen fris en uitdagend. Nederig vraagt hij consequent na elk nummer extra applaus voor zijn muzikanten en bedankt hij - gebarend - ook het publiek. Want ook dat is Mertens. Hem zal je niet snel in een ivoren toren betrappen.
Het eerste deel wordt naar het einde toe naar een hoogtepunt gestuwd, uiteraard met met Close Cover en Struggle For Pleasure als stormrammen. Van dat laatste nummer hebben de eerste twintig seconden een wat wrange nasmaak gekregen nadat we het in reclameblokken tot vervelens toe moesten aanhoren. Maar achter die intro zit gelukkig nog altijd een heel mooi nummer dat, naarmate het vordert, op prachtige wijze open bloeit. Alleen had Mertens zijn zangpartijen mogen achterwege laten. Iets wat trouwens ook voor andere nummers gold.
Meer nog dan het eerste deel, werden we overweldigd door het tweede deel van de avond, waarin veel aandacht werd besteed aan nieuwer werk, afgewisseld met bekende nummers uit het verleden. Op de visuals van het openingsnummer na, was dit zonder meer een lange genietbare trip waarin Mertens toonde nog steeds niet uitgespeeld te zijn. Een staande ovatie was een meer dan gepaste reactie van zijn publiek, dat meermaals moeite had om zijn applaus in te houden tot het einde van het nummer. Alsof je Wim Mertens nu nog geen rockartiest zou mogen noemen.