Wim Mertens - De ruimte tussen schoonheid en ontdekking
Handelsbeurs, Gent, 17 maart 2013
De melding in de aankondigingstekst dat het al meer dan tien jaar geleden was dat Wim Mertens nog eens solo optrad in ons land, was misschien wat overdreven. Toch was deze avond inderdaad een zeldzame gelegenheid om deze grootmeester nieuw en oud werk te horen vertolken in zijn puurste en meest speelse vorm, met piano en stem. De Handelsbeurs zat vol, met opvallend veel jonge mensen. Het bewijs dat deze man na bijna dertig jaar in het vak nog steeds nieuwe luisteraars weet te raken.
Het oeuvre van Wim Mertens is inmiddels zo uitgebreid, dat zelfs de grootste fans er in dreigen te verdwalen. Het eerste deel van de avond speelde Mertens hoofdzakelijk recenter werk en ontweek hij de platgetreden paden. Uit 'Starry Wisdom', een cyclus die hij schreef in opdracht van het Festival van Vlaanderen, herkenden we The Custom of Amok en The Scene of Two. Vorig jaar speelde hij dit volledige werk (eveneens solo achter de piano) nog op een boogscheut van de Handelsbeurs in de Sint-Baafskathedraal.
De kans is groot dat het merendeel van het publiek de tracks uit 'Series Of Ands', Zing’ Up en het openingsnummer Apatride deze avond voor het eerst hoorden. Wim Mertens speelde de songs die hij zelf componeerde alsof hij ze tussen de lijnen van de partituren opnieuw ontdekte. Wanneer hij solo optreedt “vrij” van een ensemble maakt het mathematische aspect dat in veel van zijn werk erg aanwezig is ruimte voor intuïtie en speelsheid. Soms leek hij zich zelf te laten leiden door zijn instinct, als een dier dat nu eens schichtig, dan weer rustig zijn territorium afsnuffelde.
In het tweede deel stond er ouder werk op het programma, dat bekender in de oren klonk. At Home en Salernes verschilden aanzienlijk van de vertrouwde opnames, maar ook deze uitgebeende versies waren betoverend. Ook de nummers Prudence, Houfnice en Prudence van de piano en stem platen 'After Virtu'e en' Strategie De La Rupture' (wat ons betreft absolute klassiekers in het genre) waren een waar genot.
In de bisronde was Wim Mertens gul met crowdpleasers. Hij werd ervoor beloond met maar liefst drie staande ovaties. Maar voor Birds Of The Mind (uit 'The Belly Of An Architect') smeet hij er eerst nog Far tussen, een b-kantje uit 1991 dat moeiteloos overeind bleef tussen Close Cover en Struggle For Pleasure.
Als ultieme afsluiter, en voor ons het allermooiste moment van de hele avond, kregen we een ingehouden pianostuk waarin we pas naar het eind toe Humility ontwaarden. Een nederig slotstuk aan het eind van een avond vol schoonheid en ontdekking.