Willowfest - Om in te kaderen

Mechelen, 6 september 2024

In een verborgen groene oase in Mechelen Zuid werd door de heren van Mind Your Head, succulente Mechelse organisatoren van muzikale verwennerijen, Willowfest op poten gezet. De eerste editie van dit gezellige tuinfeest mocht Reutel en Charlie Parr verwelkomen.

Reutel is een uitzinnige bende blazers en percussionisten die straatorkest-gewijs tussen het publiek postvatten en vrolijke tunes en balkanvibes rondstrooien. Een opzwepend brassgeluid dat aanzet tot de eerste danspasjes van de nog prille avond.

De nieuwe plaat van Charlie Parr, alweer de achttiende, is nog niet zo lang uit en kreeg de naam ‘Little Sun’ mee. Een perfecte omschrijving voor de weersomstandigheden, waarbij we nog steeds op een indian summer van enige allure hoopten. De Amerikaanse countrybluesmuzikant stond aan het begin van een Europese tour, maar had het zo naar zijn zin in Mechelen, dat hij niet meer verder wilde. Hij werd nochtans daags nadien in Herent verwacht. Wait and see.

Het oeuvre van Charlie Parr neemt je mee in portretjes van de dingen rond hem, het leven van personages die hij rondom hem observeert. Eerlijk, broos, rauw en nog een heel scala aan gevoelens passen daarbij. Zoals in de folksongs die hem vormden, die altijd wat “depressing” zijn en steeds over een treinongeluk, overspel of één of ander gruwelijke gebeurtenis verhalen.

Met doorleefde stem en meeslepend gitaarspel nam de natuurkracht Charlie Parr het publiek mee in zijn leefwereld. Dat deed hij samen met partner in crime en “Chairman of the washboard” Mikkel Beckman (ook wel liefkozend zijn “washing machine” genoemd). En die wereld kan soms best duister zijn. Zoals in Dog: “How do you know that I don't have a soul? / How can you look me in the eye and tell me ‘no’?”, of in murderballad Wild Bill Jones. Al iets optimistischer klonk het in Ain't No Grave (Gonna Hold My Body Down) oorspronkelijk van Claude Ely en onder meer gecoverd door Johnny Cash: “Love is my weapon / I'm gonna take my giants down”. 

Dan waren de observaties op de nieuwste plaat toch een stuk luchtiger. Zoals in Boombox waarin Charlie een buurvrouw observeert die aan het dansen is op het geluid dat volle bak uit een ghettoblaster knalt: “When I'm dancing / This is how I dance / I let the music move me this way and that”. Toch net iets anders dan al dat dood en verderf.

Er was nog even tijd voor enkele nummers “before the police show up”. Een gegeven waar hij klaarblijkelijk al enige ervaring mee heeft gehad. Een bisnummer dus en tegen de gewoonte van Charlie in om nooit nummers twee keer te spelen op een optreden, maar dankzij het overtuigende gesmeek van enkele dansende dames vooraan het podium, sloot “a superfast dancemix” van het eerder gespeelde Cheap Wine de avond af.

Het was een avond om in te kaderen.