Willow - Ze zijn er klaar voor

Nijdrop, Opwijk, 14 februari 2015

Willow is goed bezig. Hun passage op Pukkelpop vorige zomer ging niet onopgemerkt voorbij. Met een sterke  nieuwe plaat ‘Plastic Heaven’ in handen lijkt niets nog mis te kunnen gaan voor de sympathieke Leuvenaars. Toch hebben we steeds vaker het gevoel dat Willow een volledig uitgeschreven plan lijkt te zijn, waarvan we hopen dat het in de toekomst de creativiteit niet in gedrang brengt. Misschien dat de sfeer van een clubtour in intiemere Vlaamse settings als die van de Opwijkse Nijdrop net wonderen kan verrichten.

Als openers traden de jongens van Shun Club aan, een band met een hoge concentratie aan talent. Het Antwerpse viertal had enkele nummers nodig om, voor een slechts half gevulde zaal, het juiste ritme te vinden, maar tijdens slotduo Pass By / Quest bleek de puzzel volledig in elkaar te passen.

Terwijl het spelplezier van het podium vloeide en met hun veelbelovende debuutplaat ‘Avalanche’ zijn zij in staat dit voorjaar elke concertzaal om te toveren in een muzikaal paradijs vol melancholie en dromerige pop. En onze complimenten aan die drummer wiens stokken wel boven zeven trommels tegelijk leken te zweven terwijl hij moeiteloos de tweede stem inzong. En speelde hij nu op zijn kousen of hebben we dat verkeerd gezien?

Maar het publiek was voor Willow gekomen. Een band die met hun ‘Plastic Heaven’ en enkele sterke nummers uit het debuut ‘We The Young’ in staat zou moeten zijn om elk publiek naar hun hand te zetten. Openen deden ze alvast sterk met Two Children, één van de betere nummers uit de beginjaren van de band. Maar de intussen goed gevulde Nijdrop had meer nodig om uit zijn voegen te barsten. Gelukkig bleek Gold weer van goudwaarde te zijn. Het beste nummer dat Willow tot nu toe al heeft voortgebracht werd ook hier smakelijk ontvangen.

Na dit stevige begin kende Willow weliswaar een dipje. The World Slows Down had voor het eerst een plaats in de setlist verworven, maar de live uitvoering bleek nog niet op punt te staan. De muzikale outro maakte gelukkig veel goed. Helaas voor Willow bleef het hier niet bij. Zowel Temperature Drop als Stay Stay Stay misten duidelijk overtuigingskracht. En het waren niet enkel de nieuwe nummers die teleurstelden. Ook Sweater was slechts een fractie van de ijzersterke hit, die het hoort te zijn. Gelukkig was laatste radiohit Danger wel in orde en ook This Restless Body was er boenk op.  

Toen de techniek het net voor slotnummer Remedy liet afweten, kon thuisspeler Pieter Dhaenens met een grapje – “Leg de cd maar op” – de sfeer er moeiteloos inhouden. De Remedy die volgde liet ons dat technisch falen bovendien snel vergeten.

Voor de bisronde die volgde had Willow nog enkele stevige troeven achter de hand. Er werd variatie voorzien met een geslaagde cover van Billy Braggs New England, de band bewees nog even dat Plastic Heaven wel degelijk een geweldig nummer is en dan was er nog dat energieke Weeping Giants. Het eerste nummer, dat de band ooit schreef, maakte nog maar eens duidelijk waarom ze destijds die publieksprijs op Humo’s Rock Rally in de wacht sleepten.

Ondanks het feit dat er nog een serieuze groeimarge is, is het toch meer dan duidelijk dat Willow deze zomer hoe dan ook elk festival plat speelt. Enkel P.S. What a Mess zou dan wel weer in de setlist mogen verschijnen. Want laat ons eerlijk zijn: wie zo’n krachtig nummer schrijft, moet het live ook gewoon spelen.