Willie Nelson - Texaanse Jazz
Ancienne Belgique, Brussel, 28 juni 2010
Willie Nelson - gewoon "Willie" voor de fans - weet niet van ophouden. Met zijn honderd optredens per jaar lijkt On The Road Again zijn levensmotto te zijn. Vermoedelijk had Willie de Texaanse temperaturen zelf meegebracht naar de AB, waar het vaak puffen en blazen was - maar dat drukte geenszins de pret.
Met een brede glimlach zette een kortgewiekte Willie Whiskey River in. Inderdaad: de legendarische lange vlechten zijn niet meer. Trigger, de afgeragde en kapotgespeelde gitaar, die blijft wel eeuwig dienst doen. Willie speelt er zijn typische hoekige, jazzy en net-uit-de-maat solo's op als vanouds.
Het publiek zong een eerste keer mee op Beer for my Horses, en de band scheen het te appreciëren. Die band bestaat uit een paar familieleden en mensen die al zo lang met Willie op toer zijn dat ze praktisch familie zijn. Helaas bleven die muzikanten iets te veel in de schaduw, en we vroegen ons af of dat moest om Willie beter te doen uitkomen, of dat ze bij momenten echt niet harder kunnen.
De drummer beroerde enkel een snare en de tongen van de mondharmonica werden node aan het trillen gebracht. Het stukje piano solo van Willies zus Bobbie bracht ons niet bepaald in vervoering. De bassist, die af en toe wat prominenter in de mix zat, kon ons nog best bekoren, bijvoorbeeld bij het einde van Night Life. Een plejade aan roadsongs en liefdesliedjes werd afgewerkt tegen een vrij lijzig tempo. En zelfs ambiancenummers als Good Hearted Woman en Mamas Don't Let Your Babies Grow Up To Be Cowboys gingen wat ons betreft een tikje te traag. De hippies en cowboys, heren en tramps uit het publiek zongen en klapten wel met veel plezier mee.
Tijdens Pistol Packin' Mama vroegen we ons toch af voor de hoeveel-duizendste keer Willie dit nummer speelde. Tijdens meezingmoment nummer zoveel Always on my Mind - jawel, dat liedje dat Elvis ook zong - twijfelden wij echt of we nu "doorleefd" of "bonte avond" moesten noteren. Ondertussen gooide Willie zijn bandana's kwistig in het publiek en werkte de band zich niet bijster in het zweet.
De leukste nummers van de set waren Nuages, een heel eigenzinnige Django-interpretatie, en Nobody's Fault But Mine. Dat was meteen het enige nummer van de nieuwe plaat dat de setlist haalde, en dat was jammer. Wat ons betreft mag Willie Nelson tijdens zijn optredens gerust eens wat meer de obscure nummers met hoog cultureel centrumgehalte bovenhalen in plaats van de crowdpleasers en klassiekers.
Tijdens I Saw The Light en Jambalaya vroegen we ons oprecht af "Are You Sure Hank'd Done It This Way". Willie stelde die vraag niet.