William Fitzsimmons - Zelfde straatje, eigen weg
Botanique, Brussel, 6 december 2009
Het optreden van William Fitzsimmons in de schitterende omgeving van het Warandepark in Brussel eerder dit jaar was haast magisch. Maar toch vroegen we ons af of drie concerten (4AD, Botanique, Muziekodroom) in een pierenlandje als België niet tot lege zalen zou leiden. De volle rotonde overtuigde ons echter van het tegendeel. Aan Fitzsimmons om te bewijzen dat hij dat onbeperkte, Belgische vertrouwen waard was.
Muziek verzacht de zeden. Een versleten boutade misschien, maar daarom niet minder waar. William Fitzsimmons is daarvan het beste bewijs. Hoewel muziek hem met de paplepel werd ingegeven, heeft hij die liefde toch een hele tijd opzijgezet terwijl hij op zoek ging naar zichzelf. Tijdens die zoektocht heeft hij zelfs een tijdje op straat geleefd (met de baard als overblijfsel daarvan, zoals hij gekscherend liet weten), maar uiteindelijk was het muziek waarmee hij zijn problemen kon relativeren. En wij zijn daar maar wat blij om.
Kate York, een volslanke dame uit Nashville met een prachtige stem, mocht de waakvlam deze avond ontsteken. Met een korte set vol “slow sad songs”, een occasionele cover (Always Something There To Remind Me) en een meezinger bleek ze uiteindelijk perfect bij de daaropvolgende protagonist te passen. Haar ene fan beloofde ze achteraf ook nog een handtekening toen bleek dat ze zijn verzoekjes niet (meer) kon spelen.
William Fitzsimmons had deze keer een band bij zich. Naast voorprogramma Kate York op akoestische gitaar en achtergrondzang bleek er dit keer ook ruimte voor bas, banjo, mandoline, drums en synthesizer. En hoewel hij de eerste paar nummers alleen op het podium stond - ook dat getuigde van de klasse van de man -, gooide die band toch nog meer gewicht in de schaal, met schitterende versies van Afterall en Everything Has Changed tot gevolg.
Tussendoor liet de man geen gelegenheid onbenut om met de nodige ironie en een ruime scheut sarcasme zijn eigen werk te omschrijven en voor te stellen. Toen hij zichzelf erop betrapte om net als Mick Jagger met zijn onderlijf vooruitgestoken en zijn handen in zijn zij op het podium te staan, gaf hij ook meteen een stukje Rolling Stones ten berde. En ook bij Fitzsimmons mocht de singalong niet ontbreken. You Still Hurt Me zorgde zowaar zelfs voor een hoogtepunt.
Ook mooi was de onversterkte versie van Goodmorning die de band vanop de langs de zijkant van de rotonde bevestigde loopbrug speelde. De samenzang van alle leden van de band kwam op die manier nog mooier uit de verf, ook al waren Fitzsimmons’ haast gefluisterde teksten erg moeilijk te verstaan. De traditionele bissen werden dan ook gewoon vanop het podium de zaal ingestuurd.
Bij nader inzien was het helemaal niet verwonderlijk dat de zaal toch was volgelopen. Fitzsimmons bewees opnieuw dat hij, ondanks het feit dat hij hetzelfde straatje als Sufjan Stevens is ingedoken, daar zonder enige moeite zijn eigen weg uitstippelt. En wij sloten hem daarvoor graag in ons hart.