Will Tura - Het hokjesdenken gesloopt

Ancienne Belgique, 23 september 2017

Hokjesdenken, in een ideale wereld zou het niet meer bestaan. Toch is het heel gemakkelijk om lacherig en meewarig te doen over een zanger die zich het Vlaamse lied eigen heeft gemaakt. Behalve als die zanger Will Tura heet. Het was hij die onlangs mocht aanschuiven bij 'Culture Club' op Canvas; en in de AB kwam ook Alex Vanhee, de rockfotograaf, foto’s van hem nemen en stond Kurt Overbergh goedkeurend te kijken terwijl hij zijn versie van Zij Gelooft In Mij (“voor Jenny”) op piano bracht. Anderzijds was ook Luc Steeno aanwezig.

Het belang van Will Tura voor Vlaanderen is niet te overschatten. Zijn vader speelde in het amateurtoneel en had niets liever willen zien dan dat zijn zoon acteur zou worden. Het werd uiteindelijk zanger. Op school was Will geen held, maar hij werd wel gewaardeerd wanneer hij op zijn accordeon het koor begeleidde. Heel jong leerde hij al mondharmonica, accordeon, piano en drums spelen en hij was amper negen toen hij voor de eerste keer geboekt werd.

Hij was de eerste Vlaamse zanger die Vorst Nationaal kon vullen, voor het eerst in 1974. Vandaag de dag kan Will Tura terugblikken op meer dan tienduizend optredens, honderdachtendertig (!) platen en ongeveer vijfhonderd singles. Dat zijn records

Will Tura staat ondertussen tweeënzestig jaar op de planken en wilde op zijn zevenenzeventigste een live-album opnemen. Zo gezegd, zo gedaan. Omdat een setlist selecteren uit vijfhonderd singles vrijwel onbegonnen werk is en omdat deze plaat toch ook een soort van overzicht moet bieden, kwamen alle grootste hits langs. Dus Draai Dan 797204 en El Bandido, maar ook Mooi ’t Leven Is Mooi en Hemelsblauw uit de Tien Om Te Zien-periode. Daarbij schuwde Will af en toe de risico’s niet. Hopeloos bijvoorbeeld kreeg een country-arrangement aangemeten om van de gedateerde synths uit het origineel af te raken en de klassieker der klassiekers Eenzaam Zonder Jou kreeg zelfs een bluesy jasje aangemeten.

Wat ons vooral aanspreekt in het oeuvre van Will Tura, is de tragiek die vaak in zijn nummers zit. In Verboden Dromen bijvoorbeeld gaat het over een man die verliefd wordt op het lief van zijn beste vriend, Arme Joe reed zich dood, Aan Mijn Darling staat stijf van gemis en Ik Mis Je Zo en Het Kan Niet Zijn rijten ons nog iedere keer helemaal open. En zelfs in Mooi ’t Leven Is Mooi zit die ondertoon van “Geniet van het leven zolang je kan”, door dat ene zinnetje “Een ongeval is zo gebeurd / Een botsing een knal / Al mijn dromen verscheurd.” Alleen Linda hadden we graag nog gehoord gisteren, in plaats van Maria bijvoorbeeld.

Sowieso is het straf dat iemand op zijn zevenenzeventigste, na tienduizend optredens nog over zulk een krachtige stem beschikt. Wat de man in Hoop Doet Leven doet, blijft indrukwekkend. Will Tura stond vaak tevreden naar zijn publiek te kijken, met een brede glimlach op het gelaat. Eén keer raakte hij echt geëmotioneerd; toen hij vertelde dat hij aan zijn overleden broer Staf had beloofd om Alleen Gaan (zijn versie van My Way) te blijven spelen. Staf overleed in 1998 en was de grootste steun en vertrouweling van Will Tura.

Natuurlijk hing er ook bij Will Tura in de AB een sfeertje dat ook buiten onze comfortzone lag – we zijn nooit fan geweest van arm in arm wiegen en lalala – maar al bij al zagen we een knap optreden van een Monument dat zichzelf nog toeliet fouten te maken. I Love Rock-‘n-Roll bijvoorbeeld begon hij te vroeg te zingen, waarna het nummer een tweede keer werd ingezet. Het overkomt de beste.

Tura kreeg uiteindelijk minstens twee staande ovaties, vanaf Winterroosje (twee derde in de setlist) zowat elke keer. Hij blijft dan ook de grootste in zijn niche.

DIt verslag verscheen ook op Newsmonkey.be