Will Butler - Weirde Will

Ancienne Belgique, Brussel, 15 april 2015

Het meest geniale idee kreeg Will Butler alvorens hij op tour trok: hij en zijn twee bandleden dragen op het podium immers een t-shirt waar in grote letters hun voornamen op staan. Erg handig, want zo kwamen we dus zonder veel moeite te weten dat de twee deernen die Will Butler in de Ancienne Belgique links en rechts aan de synths had zitten Julie (de zwartharige) en Sarah (de blonde) heetten. Met z’n drieën maakten ze er een vermakelijke avond van die weliswaar niet lang bleef nazinderen.

Will Butler is het jonge broertje van Win Butler. Samen maken ze deel uit van een Canadees groepje, Arcade Fire, dat nu al een ruime tien jaar de wereld een mooiere plek maakt en het met hun ‘moeilijke’ muziek toch maar netjes tot in het Sportpaleis en tot op de hoogste schavotten van de festivalschema’s heeft geschopt. Bij Arcade Fire speelt Will afwisselend – even ademhalen – synths, basgitaar, gitaar, percussie, sitar, panfluit, trombone, contrabas, omnichord, xylofoon, gdulka, (een Bulgaarse knieviool), zingende zaag, concertina (een kleine accordeon) en een klarinet, maar in de AB Club hield hij het simpelweg bij gitaar (akoestisch en elektrisch) en wat toetsen.

Zijn debuutplaatje ‘Policy’ was dan ook in alles tegengesteld aan die laatste stevige plaat van Arcade Fire, ‘Reflektor’. Om te beginnen was ze zeer kort en komen de (amper) acht nummers op ‘Policy’ samen nog niet aan een halfuurtje. ‘Reflektor’ was een dubbellaar van vijfenzeventig minuten. En verder merkte je aan bijna alles dat we ‘Policy’ maar moesten nemen zoals het bedoeld was: als een luchtig tussendoortje, een spontaan iets dat Will de gelegenheid zou geven om even in de schijnwerpers te treden en zich te amuseren terwijl de andere leden van Arcade Fire thuis uitblazen van een wereldtournee.

Om het concert langer dan een halfuurtje te doen duren nam Will Butler zijn toevlucht tot songs die hij schreef in het kader van een project met de Britse krant The Guardian: Will schreef voor hen gedurende één week elke dag een song die geïnspireerd was door een krantenartikel van die dag. Een project dat niet is weggelegd voor perfectionisten, lijkt ons. Een columnist op muziek.

Het was gek genoeg met deze songs dat Will het meest wist te verrassen. Zo trapte hij de boel af met het swingende You Must Be Kidding, een nummer dat naast het beste op ‘Policy’ zou kunnen gaan staan. Op de beat waarop When The Sun Comes Up dreef, kon je dan weer schaamteloos een dansje plaatsen.

Ook de grappigste titel van de avond was afkomstig uit dit project: Madonna Can’t Save Me Now bleek een meezinger zoals Madonna er al lang geen meer heeft gehad en de bevreemdende synths deden ons erg aan de jaren '80 denken, een gedachte die ook bij ons opkwam tijdens Something’s Coming dat van het vergeten Belgische groepje Pornorama had kunnen zijn.

Op één of andere manier deed elk nummer wel een beetje vreemd aan. In Surrender zong Will Butler met opzet net dat beetje te hoog en in menig ander nummer deden Sarah en Julie dat op de achtergrond. Andere nummers voelden dan weer onafgewerkt aan, alsof het nog nummers in de demofase waren, en dat was waarschijnlijk net zijn bedoeling.

De beste nummers schrijft Will nog steeds als hij niet al te ver weg drijft van wat hij bij Arcade Fire doet, zoals in de opener en in Take My Side, de afsluiter die in de verte aan Ready To Start van Arcade Fire deed denken.

Voor het allermooiste moment zorgde het drietal echter helemaal op het einde, door akoestisch in het midden van de zaal met het publiek in een kring rondom hen, meeklappend op het ritme, Way Over There van soullegende Smokey Robinson te brengen.

Deze avond maakte één ding duidelijk: het is vreemd wonen in het hoofd van Will Butler en niet elke song was even sterk, maar een muzikant op het podium zien staan die zich duidelijk vermaakt en doet waar hij op dat eigenste moment zin heeft, maakt veel van die tekortkomingen goed.