Wild Beasts - Wild feestje

undefined, 14 oktober 2016

Grootheidswaanzin, dachten wij, toen er eerst een heel Song To The Siren in de versie van This Mortal Coil moest worden afgespeeld alvorens Hayden Thorpe, Tom Fleming en co de stage betraden. Een dik uur later beseften ook wij wat een grootse band Wild Beasts eigenlijk is.

De dramatiek van de intro werd omgezet in seksuele dominantie op Big Cat, een poppy sfeerzetter van formaat, afkomstig van Wild Beasts’ laatste telg, een plaat waarover de meningen sterk uiteenlopen. Toegegeven, ook wij hebben wat moeite gehad met de richting die de band op het geforceerd klinkende ‘Boy King’ insloeg. Maar in de Orangerie klonk alles zo strak en voortreffelijk uitgekiend dat er ons in een set, die voor de helft uit deze plaat was opgebouwd, geen enkele song, soundscape of gitaarsolo te veel was. ‘Boy King’ mag dan niet van het niveau van de gelauwerde voorganger ‘Present Tense’, Wild Beasts doen vooral waar ze zin in hebben en dat deden ze in Brussel ongelofelijk goed.  

De jongens grabbelden immers even gretig in het reeds opgebouwde songarsenaal. We Still Got The Taste Dancin' On Our Tongues solliciteerde naar het label "tijdloos" en de prachtige eenvoud van A Simple Beautiful Truth trok de set naar een vroeg hoogtepunt.

De ultieme climax kwam er vanzelfsprekend met het sublieme Wanderlust, een aanklacht tegen de commerciële intocht die de kunst van muziek doet vervagen: “Don't confuse me with someone who gives a fuck / Funny how that little pound will buy a lot of luck”. Hiermee was de buit binnen en restte Wild Beasts enkel nog de taak om er een wild feestje van te maken, beginnend met het uitbarstende Alpha Female.

Get My Bang, Celestial Creatures en All the King's Men zorgden nog voor een killer van een bisronde, die niets minder was dan een zegetocht van een uitzonderlijke band die moeiteloos het evenwicht vindt tussen poppy synths en scheurende gitaren en daarenboven het enthousiasme van het podium doet druipen.            

Toen Tom Fleming op zijn knieën neerviel tijdens een gitaarsolo of Hayden Thorpe het publiek indook, was dat geen ergerlijke egotrip, maar puur genot en amusement van deze wilde, Britse beesten, waar een publiek alleen maar van kan snoepen.