Wilco - Zelden grootser gezien
Openluchttheater, 16 juni 2025
Het zou ons verwonderen dat het toeval was dat The Beach Boys gedraaid werden voor de start en tijdens de pauze van het concert. Genieën onder elkaar? Want Good Vibrations waren er ook meer dan voldoende tijdens de tweeënhalf uur dat Wilco op dat podium daar in het Rivierenhof stond.
En zoals fotograaf (ku) al snel opmerkte: het OLT Rivierenhof is een zoveel betere setting voor een concert van de band uit Chicago dan Best Kept Secret Festival, waar hij hen aan het werk zag. Dat ze daar ook nog eens carte blanche kregen en uiteindelijk dertig songs opdisten, verdeeld over twee sets (“Hi, we're opening for Wilco”, grapte Jeff Tweedy na opener Wishful Thinking), was voor de fans reden genoeg om de arena uit te verkopen. Trouwens, ook voor de tweede dag gingen de tickets vlotjes over de toonbank. Dat de band beloofde om twee verschillende playlists te hanteren, zal daar waarschijnlijk niet vreemd aan geweest zijn.
Hoewel wij verwacht hadden dat vanwege de heruitgave vooral uit 'A Ghost Is Born' zou worden geput, bleek dat uiteindelijk toch niet het geval en werden dertien (13!) verschillende albums aangestipt. Het toont aan dat de discografie van Wilco intussen indrukwekkend is geworden. En de band lijkt nog niet bereid om het tempo, waaraan ze nieuwe muziek uitbrengen, te laten zakken. Hoeft ook niet, want als er één ding is dat in Deurne bewezen werd, is dat Jeff Tweedy en kompanen van vele markten thuis zijn. Er echt van opkijken zouden we waarschijnlijk pas doen, als ze een techno-album zouden uitbrengen. En dan nog...
Maar echte dansmuziek zat er dus niet echt tussen, hoewel er wel degelijk veel gewiegd, gedraaid en geschuifeld werd voor het podium en op de banken. En het luchtgitaar- en -drumwerk was ook niet van de poes. Het was hoe dan ook fantastisch om te zien hoe geen ziel onbewogen bleef bij dit werk. En het was dan ook logisch dat, naarmate het optreden vorderde, de staanruimte voor het podium steeds drukker bezet werd en de banken steeds leger.
Wat wil je ook als de dubbele gitaarlijnen al in Evicted werden bovengehaald, als de drie gitaristen met elkaar in de clinch gingen in Handshake Drugs, uitlopend in de onvermijdelijke feedback, als Via Chicago traditioneel in de soep werd gedraaid, terwijl Tweedy en bassist en vaste backingzanger John Stirratt deden alsof er niks aan het handje was, als Nels Cline zijn duivels ontbond (Hallo, Adrian Belew!) in een geweldig Sunken Treasure. Wij waren al helemaal verkocht, toen het concert amper acht nummers ver was. Als Macie Stewart (die toevallig in de buurt was en op 19 juni solo in Trix speelt) de songs (waaronder een machtig mooi Cruel Country – “I love my country like a little boy”) ook nog eens extra kwam opluisteren met de viool en het eerste deel – “Thanks for coming out. Wilco's up next” – werd afgesloten met een subtiel Either Way, kon de avond al lang niet meer stuk.
En dan moest dus de pakkende riff van The Late Greats nog komen, zat het onvermijdelijke duo Jesus Etc. en – uiteraard – Impossible Germany met die solo van Cline, die altijd weer anders lijkt, er nog aan te komen, zou Mikael Jorgensen de Moog nog laten huilen in een onovertroffen Heavy Metal Drummer en liet de frontman zien dat hij ook een puike solo uit de mouw kan schudden in I'm The Man Who Loves You. Het enige wat dan nog ontbrak, waren de bisnummers, die werden opgestart met een verrukkelijk California Stars (uit de Woody Guthrie-collectie met Billy Bragg), verdergezet met een gitaristieke hoofdrol voor multi-instrumentalist Pat Sansone in Falling Apart (Right Now) en finaal afgerond met het tweetal Walken en I Got You (At The End Of The Century), waarmee nog terloops werd onderstreept dat rock-'n-roll nog verdomd fris kan klinken.
Het was volkomen terecht dat Jeff Tweedy de armen uitstrekte alsof hij net de koninginnenrit van de Tour de France had gewonnen, was dat volkomen terecht. Want Deurne lag aan zijn voeten. En al klinkt dat misschien klein, grootser gaan we dat nog zelden zien. God Only Knows.
