Wilco - Geven en krijgen

Ancienne Belgique, 12 juni 2019

Wilco opende de Europese tournee in een tweemaal uitverkochte AB. Niet slecht voor een band zonder grote hits. Een fijnproeverspubliek kreeg waar voor zijn geld: als vanouds gingen mistroostige ballads over in stomende rock en twee uur vlogen voorbij zonder rustpunten. Wie spijt heeft deze passage gemist te hebben, kan in september nog in de Roma terecht.

Ken Stringfellow mocht de zaal opwarmen. De man speelt op een indrukwekkend aantal platen en is vooral bekend van Posies en Big Star, maar ons liet hij toch eerder onberoerd. Solo was het pianospel wat te breedvoerig. We hoorden echo’s van het zachte werk van Savatage, om maar iets te zeggen. Misschien komt dat omdat die ook wel eens over een “opera” spreken, als ze “samenhangende plaat” bedoelen. En ook Stringfellow bracht stukken uit wat hij een “opera in country and western style” noemde. An Pierlé mocht daarbij de mezzosopraanpartijen zingen en deed dat met verve, maar het bleef toch wat op Broken Circle Breakdown-niveau steken en een librettist had ook geen kwaad gekunnen. Helaas redelijk vergeetbaar dus.

Wilco trapte heel wat soberder maar veel meeslepender af met Hell Is Chrome. Het publiek was enthousiast en zong spontaan I Am Trying To Break Your Heart mee. De klank zwol song na song aan en de hoogste regionen van de fretborden van een SG en een Jazzmaster werden bij Handshake Drugs voor het eerst maar zeker niet voor het laatst intens bepoteld. Eerder poppy songs als I Must Be High werden moeiteloos afgewisseld met donkere ballads als How to Fight Loneliness. Dichter bij Point Blank van Springsteen komt zelfs Springsteen al lang niet meer.

Uit ‘Mermaid Avenue’ mochten we genieten van California Stars en Hesitating Beauty. De banjosolo tijdens eerstgenoemde song hoefde wat ons betreft niet. Eén van de mooiste klanken in de countrymuziek is, als je een accordeon in een afvalcontainer gooit en hij landt op een paar banjo’s. Bij Reservations werden we helemaal bij het nekvel gegrepen door de oprechte melancholie in Tweedy's stem. Impossible Germany liet toe nog even na te genieten alvorens een lange gitaarsolo van Nels Cline weer de volle aandacht trok.

De rolverdeling bleef heel de set volgehouden: Wilco is een avontuurlijke band die de volle aandacht eist van de luisteraar en daar veel voor teruggeeft en het publiek gaf duidelijk blijk van groot enthousiasme en respect. Dat werd dan ook beloond met vijf bisnummers, al is dat bij Wilco eerder regel dan uitzondering. Jesus, Etc. en Heavy Metal Drummer waren de toppers van de bisronde. Met I’m The Man Who Loves You werd afgesloten. En dat gevoel was geheel wederzijds.