Wilco - Routineus Fantastisch

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2009

Op de website van de AB stond vermeld dat Wilco langskwam met hun beste plaat totnogtoe, maar dat was een leugen. Hun huidige 'Wilco, The Album' is immers verre van hun beste plaat. 'Sky Blue Sky' had nog gekund, al dateert die al van twee jaar geleden. 'Yankee Hotel Foxtrot' was nóg waarschijnlijker geweest.

Of wat te denken van 'Kicking Television', hun livealbum uit 2005? Er bestaat geen lijstje met beste concertregistraties aller tijden waar deze niet in de top 5 staat. Wij hebben die zo grijs gedraaid dat tijdens elk liveconcert de verwachting opwelt dat iemand uit de zaal op het juiste moment zal roepen dat hij van Kansas City is. Waarop Tweedy dan zal reageren met de vraag hoe waardig het is om van daaruit naar Chicago te komen om Wilco te zien. Om maar te zeggen dat dit een band is die live meestal uitstijgt boven het sowieso al hoge niveau dat ze in de studio halen. 

Helaas leek de band deze keer half op automatische piloot te draaien. Het begon nochtans veelbelovend met een flinke versie van Via Chicago, een nummer waarin de drummer zich meerdere keren mag uitleven om een impressie van een donderslag te geven. Meteen daarna volgden een serie potige nummers, met onder andere Shot In The Arm en I Am Trying To Break Your Heart als memorabele momenten. En ook Bull Black Nova, een song zonder refrein, werkte zich naar een beklemmend hoogtepunt en een plots einde toe.

Was dit om het even welke andere groep geweest, dan hadden we het als fantastisch bestempeld. Maar Tweedy zong bij momenten te slordig en de band klonk in het algemeen te routineus. De spastische bewegingen van de boomlange gitarist Nels Cline konden dat niet verdoezelen.

Het duurde uiteindelijk tot Impossible Germany voor we het niveau hoorden dat we van Wilco gewoon zijn. Fantastische song alweer, maar hier kregen we voor het eerst het gevoel dat Tweedy het ook echt meende. En ook Misunderstood behoorde tot de favorieten, al was het maar om de gescandeerde uitroep "Nothing", die tergend lang herhaald werd.

Tijdens deze tournee speelt Wilco sets van meer dan twee uur, en dus hadden we nog heel wat bisnummers te goed toen ze na anderhalf uur in de coulissen verdwenen. Jesus, Etc. bijvoorbeeld, bijna volledig meegezongen door het aanwezige publiek. Leuk voor de ambiance in de zaal, dat wel, maar wij geven toch de voorkeur aan de mooie, keurig uitgevoerde versie met originele zanger.

En plots was dat enorm gemiste enthousiasme er dan toch: in het voorlaatste nummer, het driftige en naar FM-rock neigende stokoude Monday. Iets meer van dat, en wij waren vast ook enthousiaster geweest.