Wilco - Paniekaanval uit onverwachte hoek
Vooruit Kunstencentrum, Gent, 26 februari 2009
Wij zijn altijd bereid om een onbekend artiest een kans te gunnen. Ook al ziet die persoon er niet meer al te fris uit of prijkt er een tattoo van dertien in een dozijn op diens bovenarm. Tot de eerste noot wordt gespeeld proberen wij niet te klagen, daarna ligt alles in handen van de artiest. Carla Bozulich gooide haar kans echter met beide handen in de Vaart. Gelukkig was daar het geweldige Wilco om onze gepijnigde oren te zalven en ons een boeiende avond te bezorgen.
Het magazine The Wire verkoos het derde solo-album van Carla Bozulich, ‘Evangelista’, tot een van de beste platen van 2006. Ze werkte al samen met onder andere A Silver Mt. Zion en Godspeed You! Black Emperor. Met twee noten weet ze echter al onze hoop op iets overweldigends te kelderen. Een echt mooie stem heeft ze niet en haar teksten laten vaak ook te wensen over. Het eerste nummer, Times Square, dat ze samen met Wilco-gitarist Nels Cline brengt, kan ons maar matig boeien. Daarna komt de band er bij en krijgen we een geëxperimenteer van jewelste te horen met een post-rock climax tot gevolg, die met een beetje verbeelding voor Low-achtig kan doorgaan, dit dan vooral door de gecombineerde stemmen van Bozulich en Cline.
En een hoogtepunt was het, want hierna volgt een steile afdaling naar de krochten van improvisatie, onverstaanbaar gegil en gitaargepingel. Het publiek vindt het welletjes geweest en zet het op een luid praten. Een geïrriteerde Bozulich verzoekt om stilte wanneer ze een rustig nummer wil inzetten. Wanneer hier geen gevolg aan gegeven wordt roept iemand in het publiek “Shut up”, waarop een furieuze Bozulich “Shut the fuck up” repliceert. Als de roepende jongen er stilletjes aan toevoegt dat hij het tegen “the people” had, weet Carla niet meer waar ze het heeft. Na Marmelade (hoeveel nummers kunnen er eigenlijk nog geschreven worden over confituur?) en Stay Inside biedt ze dan toch haar excuses aan. Een vriend zou ziek zijn en ze is in een “funny mood”. Wij verdenken Jeff Tweedy er van een vriendinnetje uit het rehabilitatiecentrum waar hij verbleef te hebben buitengesmokkeld en haar mee op tournee te hebben genomen.
Na deze vreselijke support act weten wij de genialiteit van Wilco des te beter te appreciëren. Tweedy (nu in paniekaanvalvrije versie) en de zijnen zien er bijzonder enthousiast uit en vertalen dit naar een energieke set. Ze zijn aangenaam verrast door het warme onthaal en staan met veel plezier op het podium. Vooral bij drummer Glen Kotche breekt het zweet al gauw uit. Een eerste hoogtepunt komt al vroeg opdagen in de vorm van I Am Trying to Break Your Heart, met een magistraal einde vol feedback en georganiseerde chaos. Ook Handshake Drugs wordt mooi afgerond met Cline en Tweedy in een gitarenduel. Na Shot in the Arm en Impossible Germany is het tijd om even uit te blazen met Sky Blue Sky, de titeltrack van het nieuwe album. Shake it Off, uit datzelfde album, valt vooral op door de vreemde ritmesectie die plots afgebroken wordt en dan weer vlot verdervloeit. Elk nummer wordt met een luid herkenningsapplaus onthaald, maar het publiek is pas echt in de wolken als de band Jesus Etc. inzet. Hiermee wordt ook het eerste luik van het optreden afgesloten.
Toch is Wilco nog niet uitgezongen. The Late Greats is een prima nummer maar wat daarna volgt kunnen wij enkel met open mond aanschouwen. Bij Via Chicago komt het onverwachte drum-onweer live zoveel beter uit de verf en Spiders (Kidsmoke) is een epos op zich waarmee Wilco veel bands het nakijken geeft. Na dit laatste nummer zouden wij al lang de pijp uit zijn maar de band presteert het om een tweede bisronde uit de mouwen te schudden, met daarin Hate it Here, Heavy Metal Drummer, On and On and On en Misunderstood, waarbij de zin “Do you still love rock ’n roll?” nog steeds op veel bijval kan rekenen.
Drummer Kotche beweerde onlangs in een interview dat dit de beste bezetting is die Wilco ooit gekend heeft, en dat kunnen we na deze avond niet anders dan beamen. Tweedy heeft duidelijk zijn draai in het leven gevonden zonder daarbij aan creativiteit in te boeten. Na een concert dat bijna twee uur duurde worden wij danig onder de indruk achtergelaten in de Vooruit. Een mens zou voor minder ook naar Dour willen gaan.