Wigbert - Zucht van verlichting
De Bokmolenhoeve, 21 juli 2020
Spijts een totaal gebrek aan virologische kennis, durven we er grof geld op zetten dat grootschalige concerten nog niet voor direct zullen zijn. Gelukkig herinneren we ons de tijd nog dat kleine concertjes ons het grootste geluk opleverden. En met die instelling namen we hongerig plaats in de stoelen van landelijke verpozing – oftewel taverne tussen de vetkippen, sierganzen en ander kleinvee – De Bokmolenhoeve. Geen Lokerse Feesten betekent niet dat er in Lokeren geen muziek mag klinken. De maandag- en dinsdagavondse concertreeks brengt de komende weken onder meer nog Eli Goffa (van Band of Eli) en JackoBond.
Op de nationale feestdag was het Wigbert die zichtbaar dankbaar het lockdownstof van zijn vingers, gitaren en stembanden mocht schudden. Spooky Love deed ons door de eerder overbodige percussie van een drumcomputer iets te veel aan Gilberto Gil en andere achtergrond bij paëlla’s denken om direct in een muzikale mindset te komen, maar gelukkig mocht die drumcomputer daarna de coulissen in. Zo konden we ons bij Een Echte Man te luisteren zetten naar een Nederlandstalige tekst die tegelijk poëtisch en ongedwongen klinkt – iets wat behalve de onvolprezen Bart Stouten maar weinig mensen weten te realiseren in ons landsdeel van of geboerte of pretentie.
Uit een op de lange baan geschoven concertreeks 'De Flandriens' volgden covers van Daan en Vaya Con Dios, beide aangenaam vertaald en met een meefluitmoment. Icoon moest normaliter door Gert Bettens gezongen worden, maar Wigbert vond zonder probleem de juiste toonaard en een ietwat aarzelend maar welwillend participerend publiek.
Uit de nieuwe plaat ‘Wij Twee’ kregen we het titelnummer – met een eerder vergeetbare tekst maar leuk gitaarspel – en Aan De Andere Kant – dat ter redactie al bij de bespreking van de plaat opviel en ook live wist te overtuigen. Geschiedenis dreef eerder op een voorspelbare melodie en dateerde uit de tijd dat George W. Bush president van de VS was, maar zo er ergens ter wereld al dan niet democratisch massaal gestemd wordt op volslagen idioten, blijft het actueel. “Zijn het duistere tijden / dan leveren wij het licht / en is er vraag naar informatie / dan schrijven wij een nieuwsbericht”, het komt inderdaad bekend voor. In deze uitgepuurde versie klonk het sterker dan op plaat. Soms vroegen we ons wel af of er niet veel meer melodieën in Wigberts vingers zitten dan wat we te horen kregen.
Voor Oom Poppa Is Een Strigoi – een drinklied over vampieren in Transsylvanië – had er beter een halve fles zelfgestookte vodka per tafel gestaan, maar het is altijd genieten als een artiest erin slaagt een passende song te schrijven over iets anders dan liefde of het gebrek daaraan. Alhoewel. Het kippenvel van de avond kwam toch bij Johanna/Joey, waarbij het melodieuze en melancholische gitaarspel van Wigbert het best tot zijn recht kwam. Emotie tussen lege mosselpotten en glazen streekbier.
Voor Rob mocht het publiek van die glazen en potten gebruik maken om een solo te improviseren. En als dank voor één van de leukste frasen uit een Nederlandstalige songtekst – “Hey man, dit moet je horen / je bent een zak als je daarna nog zit”, deden we duchtig mee. Afsluiter Ebbenhout Blues had het ook beter kunnen stellen met publiekspercussie dan met een nerveuze ritmebox of zelfs puur met gitaar. Het leek zowel voor artiest, publiek als organisatie voorzichtig aftasten. Voor ons was het eenvoudiger: met een gelukkige zucht van verlichting genoten we na met een koor van sierkippen op de achtergrond en een coupe Sporting Lokeren. Zo was het dus vroeger.