Why? - Snobs
Botanique, Brussel, 22 oktober 2011
Wij zijn snobs. Dat moet haast wel. Eerder deze week waren wij niet helemaal ondersteboven van een optreden dat door de rest van de België als hemels werd ervaren. En nu zitten we hier voor dat scherm en kunnen we niet anders dan de show van WHY?, waarvan het overgrote deel van België het bestaan niet eens kent, de hemel in te prijzen. Snobs dus.
“Semi Acoustic Project”, stond er op het ticket te lezen. Dat kon van alles en ook weer niks betekenen. De vleugelpiano was in elk geval alomtegenwoordig op het podium en het feit dat het publiek zat, droeg ook bij tot een meer ingetogen sfeer. Het looppad, dat tussen tribune en podium werd vrijgelaten, bleek trouwens erg verwarrend voor zanger Yoni Wolf, die zich daardoor droogweg afvroeg of er nu een joggingroute door de zaal liep of dat de band last had van jetlag.
Met Serengeti stond er nog een andere, non-conformistische hiphopper op het programma. Het feit dat de man (echte naam Dave Cohn) ook op het Anticonlabel zit en dat Yoni Wolf zijn laatste album producete zal er ongetwijfeld toe bijgedragen hebben dat hij mee op tournee mocht. Zijn raps –Wat dacht u van “You never really know someone until you’re both buried”? - liggen in de lijn van WHY? en de combinatie met vleugel en occasionele (en vaak ongewild atonale) blokfluit fascineerde. Vooral PMDD had helemaal onze aandacht. Wie de hiphopclichés wil vermijden, maar toch van het genre houdt, is hier helemaal aan het juiste adres.
WHY? lijkt hoe langer hoe meer op de Familie Wolf & Friends, want voor deze reeks gigs werd ook zus Liz ingelijfd. Zij wisselde af tussen snaredrum, percussie en piano en zorgde samen met de andere muzikanten, drummer-bassist Josiah Wolf en pianist-gitarist-bassist Doug McDarmid, voor de backing vocals. Op die manier kon Yoni zich helemaal concentreren op zijn zang.
Die Yoni had zich voor de gelegenheid bijzonder keurig gekleed en zijn haren waren met de nodige substanties tegen zijn schedel gekleefd. Hij leek zowaar op een crooner. Alleen de wat verwilderde baardgroei en de bril maakten hem nog herkenbaar. Maar dat veranderde zo gauw de muziek begon. Dan was hij weer op en top de frontman van WHY?, schudde hij de typische rapvingers uit zijn mouwen, deed hij gekke dansjes en surfte hij op een denkbeeldige muziekgolf.
Door het gebruik van de vleugel kregen de oudere songs iets andere arrangementen, maar opener These Few Presidents was nog steeds uit duizenden te herkennen. Het typische bas- en drumgeluid, dat Josiah tevoorschijn toverde op hun wereldplaat ‘Alopecia’, is dan ook onmiskenbaar en werd ook in de vele, nieuwe songs, die de band bovenhaalde en uitprobeerde, doorgedreven.
Die nieuwe nummers lijken het beste van de laatste twee platen trouwens te gaan combineren. De piano nam uiteraard een vooraanstaande plaats in (hetgeen ook al te horen was op ‘Eskimo Snow’)en Yoni grijpt weer meer terug naar raps dan gezongen teksten. En dan waren er nog de onverwachte geluidjes (fluiten, neuriën, …), die hun stempel op de muziek drukten.
Hoewel nog nagelnieuw (“No taping, no filming please”) werden wij toch al meteen meegesleurd in de wervelwind die het viertal met zijn nieuwe liedjes tot stand bracht. En tussendoor was het volop genieten van The Vowels, Pt2 waarin de baslijn werd vervangen door de vleugel en van January Twenty Something met de uitgelaten djingle-djangle-piano.
De twee bisnummers, One Rose en het fantastische By Torpedo Or Crohn’s lieten het smachtende publiek tenslotte achter met een gevoel dat die nieuwe plaat weer bijzonder spannend wordt. Wij zijn duidelijk snobs. En daar zijn we nog trots op ook.