Why? - De 'V' van verdomd goed

Botanique, Brussel, 17 maart 2010

File under rock!” stond er op de collectie cd’tjes die te koop werden aangeboden aan de merchandisestand voor de ingang van de Orangerie. Maar wie hier vanavond was, wist dat dat een veel te beperkte omschrijving was voor de muziek van Why? En dat bleek des te meer tijdens het optreden.

Josiah Wolf, broer van Why?-meesterbrein Yoni, maakte zich net op om het publiek een staaltje van zijn eigen kunnen voor te schotelen toen wij de zaal binnenkwamen. Met enkel zijn gitaar en zijn voeten respectievelijk op basdrum en belletjes-hi-hat speelde hij drie liedjes uit zijn eigen repertoire en een tweetal covers. Op plaat krijgen zijn nummers een wat uitgebreider arrangement, maar ook in deze uitgeklede versie viel dit best te pruimen.

Eigen nummers als In The Seam en de covers van Let The Mermaids Flirt With Me van Mississippi John Hurt en het prachtige Why Not Take All Of Me werden dan misschien niet perfect gebracht, ze toonden wel duidelijk aan waar grote broer voor stond: kleine, mooie liedjes met inhoud.

Waar I Might Be Wrong de mosterd haalde bleek, als we op de bandnaam afgingen, overduidelijk, ook al leek de Berlijnse band ons toch heel wat dichter aan te leunen bij hun landgenoten van The Notwist. Maar de eentonige zang en de wat bedeesde show kon ons niet imponeren. Daarvoor was het allemaal te eentonig.

Misschien had dat wel te maken met het feit dat de band waarvoor wij hier waren opgedaagd zo’n rijk repertoire heeft. De legering die Why? heeft gegoten uit hiphop, rock, folk en indie is waarlijk uniek. En ook al heeft de band op haar laatste plaat ‘Eskimo Snow’ het parlando grotendeels achter zich gelaten, de manier waarop Yoni Wolf met de Engelse taal speelt, is nog steeds indrukwekkend.

Voor deze tour hadden de Wolfs (Yoni op zang, Josiah op drums en percussie) en hun vaste kompaan Doug McDiarmid (piano, gitaar en achtergrondzang) ook een gitarist (Andrew Broder) en een bassist (Mark Erickson) op sleeptouw genomen, iets wat hun sound duidelijk ten goede kwam. Op het Dourfestival enkele jaren terug kwam de band eerder loom over, terwijl deze show van bij aanvang goed zat.

Yoni kon zich nu immers volledig concentreren op zijn teksten en holde van de ene kant van het podium naar de andere, daarbij zijn teksten met het nodige theater in beeld brengend. Dat kon gaan van de imitatie van een soort knipmes (Against Me) tot een indianendans (Song Of The Sad Assassin). Ook het gegoochel van oudere broer Josiah achter zijn combinatie drumset/marimba was steeds opnieuw indrukwekkend.

Muzikaal zat deze show perfect in elkaar. De groove was bij momenten zo onweerstaanbaar dat het publiek onmogelijk stil kon blijven staan. En ook de keuze van de songs was excellent. Enkele nieuwe songs (These Hands, ...) werden aangevuld met een rijke selectie uit meesterwerk ‘Alopecia’ en wat oudere songs (A Shoe For Shoeing Horses Under, …). Logisch dus dat het publiek teleurgesteld was dat er slechts twee bisnummers (Yo Yo Bye Bye en The Vowels Pt. 2) werden gespeeld.

Rock is inderdaad een veel te beperkte noemer voor deze unieke band. Klasseer hen dan eerder onder de W van Why? of nog, onder de V van “Verdomd goed”.