Whitney - Zo een avond

Botanique, Brussel, 20 juni 2016

Je hoopt er stiekem op: dat het optreden waar je heel dat eind voor gereden hebt eentje zal zijn om nooit te vergeten. Dat een live show een plaat gewoon dubbel zo goed doet klinken. Dat dat warme, tintelende gevoel van instant geluk zo lang mogelijk blijft aanhouden. En dat je verdwaasd tijdens de terugrit die ene plaat opnieuw en opnieuw blijft afspelen om dat optreden in minieme mate nog eens te mogen herbeleven. Whitney in de Rotonde was zo’n avond.

Het zat al meteen snor na de eerste noot. Elk lid van de band had zijn eigen vierkante meter om zijn ding te doen, rondom zanger en drummer Julien Ehrlich, die met zijn melancholische falsetstem onmiddellijk alle monden deed openvallen. Wij keken tijdens het eerste nummer even rondom ons om de gemoedsstemming even op te meten. De blikken die we kruisten straalden geluk en verwondering uit.

Whitney is - en dat hadden we niet onmiddellijk verwacht - een live-band. En een goeie dan nog ook. Naar Max Kakaceks intensieve gitaarspel zou je wel uren kunnen kijken; hoe hij haast onverschillig de ene na de andere fijne riedel uit zijn vingers tovert. Of hoe zijn gitaar en de Rhodes toetsen elkaar keurig afwisselden terwijl beide heren elkaar vrolijk opjutten, alsof het om een doordeweekse jamsessie ging. Het spelplezier droop er vanaf, meneer. Het vakmanschap misschien zelfs nog ietsje meer.

Op applaus na bleef het muisstil in de Rotonde: altijd een goed teken. Even ontstond er geroezemoes toen Ehrlich een tong draaide met zijn bassist. Een statement voor de aanslagen in Orlando. Whitney is een band die niet wereldvreemd is, maar stevig met de voeten ter aarde staat en daar, op die manier, even stevig mee wil uitpakken. Het werkte. De sfeer werd er alleen maar losser door, zonder dat je daarbij een dubbelzinnige kanttekening hoeft bij te maken.

Op plaat brengt Whitney een mengelmoes van indie, folk en country. Op een podium komen soul en pop daar nog eens bij. Het feestelijke koper van de trompettist weet op de juiste momenten je gevoelige snaren te bewerken, de stem van Ehrlich klonk zo breekbaar dat zijn drumvel ervan begon te rillen. Daarbovenop waren het niet eens No Woman en Golden Days, hun twee bekendste hits, die we zullen onthouden. Geef ons maar het zonnige Follow of het met sigarenrook en whisky adem geïnjecteerde Red Moon. Sfeerscheppers die eeuwig mochten blijven duren.

Toen Ehrlich met lichte onzekerheid in zijn stem het frêle Light Upon The Lake aankondigde, een nummer waar zijn stem de leiding neemt met een licht gitaartapijt op de achtergrond, excuseerde hij zich op voorhand al moest het wat tegenvallen. Toen bij de aanzet iemand in het publiek op sarcastische toon “it sucks” schreeuwde, schoot iedereen – inclusief bandleden- in een deuk. Ehrlich slaagde er daarna niet meer in zijn stem in een serieuze plooi te leggen, maar niemand die daarover zal klagen. Whitney bleek ongedwongen sympathiek, dat kwam er ook nog eens bij.

We zijn er nog steeds niet uit wie wie precies had meegenomen, maar naast ons waren we getuige van een echt vader-zoon moment. De knaap, hevig mee tikkend met zijn voeten op het hout rond de Rotonde, keek elke keer smekend naar zijn vader om een vertaling van Ehrlichs bindteksten. Toen een cover van Bob Dylan werd ingezet kwam de onvermijdelijke vraag: “wie is Bob Dylan?”. Het antwoord van zijn ouweheer deed ons met een gloed van gelukzaligheid verwarmen: “Dat zal ik straks thuis eens allemaal laten horen, jongen”. Whitney is een band voor het hele gezin. Ook dat nog.

Whitney speelt dit jaar op Pukkelpop, en later dit jaar doen ze dat nog eens dunnetjes over in de Ancienne Belgique. Wie zichzelf een muziekliefhebber noemt en dit mist, komen wij persoonlijk een paar muilperen verkopen. Whitney is een band die iedereen moet gehoord hebben, en ook zal gehoord hebben. Desnoods komen we ze zelf aan uw deur slijten.