White Lies - Gesterkt door het thuisvoordeel
Ancienne Belgique, Brussel, 30 november 2013
Soms hoor je een nummer en denk je meteen: Wow, dit klinkt fantastisch, fris en nieuw. Dat overkwam ons vorig jaar met het nummer Peaches van In The Valley Below. We zagen de band al op Pukkelpop en toen we ontdekten dat ze weer in het land waren als voorprogramma van White Lies moest Sony geen twee keer vragen of we aanwezig wilden zijn.
Na de nodige NMBS-avonturen en een sprint tussen het Centraal Station en de AB waarop Usain Bolt jaloers zou zijn, stormden we net op tijd de grote zaal binnen om de eerste noten van Stand Up – de volgende single – te horen. Die had met zijn energie en de tekst “Oh mirror, mirror / you are the dealer “ ook op ‘Reflektor’ van Arcade Fire gepast.
Na deze energieke start schakelden Angela Gail en Jeffrey Jacob een versnelling lager met de power ballads Dove Season en Searching For A Devil. Bij deze laatste haalde Gail de kettingen boven als percussie-instrument en wanneer zij op het eind met veel theater in elkaar zakte, nam haar partner haar galant bij de hand om haar vervolgens weer recht te helpen. Als beloning mocht hij eens van haar glas water zippen. Ja, de chemie tussen die twee is sterk!
In The Valley Below wordt vaak beschreven als een synthesizerband, maar dat klopt niet helemaal. Als gitarist mag Jacob zich geregeld uitleven zoals in Lover, Peaches en Neverminders. De band is dan ook perfect gecast als voorprogramma van White Lies waarmee het nogal wat gemeen heeft: de mix tussen synthesizers en gitaren dus, maar ook het dramatische, zeg maar het theatrale.
Hun set was kort maar overtuigend. Dat was naderhand ook te merken aan de merchandising stand. Het is hoog tijd dat deze band de status van voorprogramma kan afschudden.
De hoofdbrok dan. We kennen White Lies natuurlijk van de vele radiohitjes die ze hier ten lande hadden en we zagen hen ook al eens in Crammerock, maar de albums konden ons nooit volledig verwarmen en de live zang van Harry McVeigh was in onze vriendenkring al eens onderwerp van veel hilariteit. We bleven dus gespeend van hoge verwachtingen.
Groot was dan ook onze verbazing toen het doek opging, de band To Lose My Life inzette en de AB van de ene in het andere moment veranderde in een feestpaleis waarvan de jukebox de ene na de andere hit uitbraakte.
De fans zongen meteen mee en de nogal saaie Londenaars hadden ter compensatie voor hun eigen uitstraling een geweldige lichtshow bij compleet met lasers, een massa stroboscopen en LED-schermen die ook als videoschermen dienst deden. Slim bekeken ook om de stijve hemden te verruilen voor meer casual T-shirts en die volle baard staat McVeigh ook wel.
Maar het belangrijkste van al: de verguisde zanger hield deze keer wonderwel toon en blaakte van het zelfvertrouwen. In het voetbal geldt dat een speler beter is bij thuisvoordeel en indien hij het vertrouwen van de coach geniet en die voetbalwetten golden vanavond ook voor White Lies: de AB kunnen ze bijna hun thuisbasis noemen, want ze namen hier twee albums op en het Belgische publiek is de band veel trouwer gebleven dan die in het buitenland. We zagen dan ook een zelfverzekerde band met een zanger die geregeld met één hand op de rug, rustig glimlachend en met blinkende oogjes de nochtans donkere teksten zingen.
Zo ontstond een opwaartse spiraal waarin de fans de band overlaadde met warme respons waardoor die zichzelf naar een nog hoger niveau tilde. Heel markant ook: de nieuwe nummers uit ‘Big TV’ misstonden geenszins tussen klassiekers als E.S.T., Farewell To The Playground, The Power & The Glory en Streetlights. There Goes Our Love Again, First Time Caller, Mother Tongue, Be Your Man en Getting Even werden enthousiast meegezongen en begeleid door klappende handen. Enkel Goldmine, dat nog maar voor de tweede keer live gespeeld werd volgens McVeigh, viel een beetje tussen de plooien.
De song daarna, de cover van I Would Die 4 U – die ze ook al eens op Studio Brussel speelden en die ook op de ep ‘Small TV’ staat – was de enige echte miskleun. Leuk geprobeerd, dat wel, maar de seks uit zo’n nummer halen, bleek nefast.
Gelukkig zetten de finale met First Time Caller en Death en de bisronde met Big TV en het onvermijdelijke Bigger Than Us, waarbij vijfentwintig reuzenballonnen in het publiek neerdaalden, nog vier overtuigende uitroeptekens achter de set. Benieuwd of de band deze prestatie twee keer na elkaar kan neerzetten en of we morgen nog steeds de fosfenen op ons netvlies zullen voelen branden die de stroboscopen daar achterlieten.