White Lies - Onder constructie
Ancienne Belgique, Brussel, 1 november 2009
Een architecturaal monument bouwen, kost tijd. Dat geldt ook voor muziekgroepen. White Lies zijn een relatief jonge band en dat valt te merken. De fundamenten zijn gezet, en verdorie ze staan stevig. Nu is het enkel nog wachten op voldoende bouwstenen voor een perfecte afwerking.
De support-act, Darker My Love, staat dan weer nog op een heuse bouwwerf. Vijf Californische mannen spelen catchy rocksongs, ondersteund door een rollende bas, een mooie tweestemmigheid en goed gitaarwerk. Maar door een tekort aan variatie, ‘hebben ze deze song daarnet niet gespeeld?’- slaat de verveling al na het derde liedje toe. Er is nog werk aan de winkel, mannen.
En ook die van White Lies hebben nog tal van karweitjes op te knappen vooraleer ze de titel van supergroep verdienen. Ten eerste mogen ze snel beginnen aan een tweede cd, zodat hun setlist al een stuk langer wordt. Want er heerst toch enige teleurstelling over de duur van hun optreden. Het publiek slechts trakteren met een optreden van een uur en een kwartier, is wel erg gierig. Een tweede cover naast Heaven van Talking Heads of een herhaling van de sterke opener Farewell To The Fairground had al veel goed gemaakt.
De podiumperformance is ook nog niet helemaal op punt gezet. Ja, het zijn nu eenmaal sobere jongens, maar dat neemt niet weg dat ze het publiek iets meer kijkplezier mogen geven. Leadzanger Harry McVeigh balt slechts enkele keren zijn vuist om zijn songs wat kracht bij te zetten, maar de schuchtere blik in zijn ogen verraadt dat hij niet altijd weet wat te doen op zo’n groot podium.
Gelukkig heeft White Lies niet veel theatraals nodig om een goeie show op poten te zetten. De donkere, charismatische stem van Mc Veigh alleen al zorgt voor een bulderende bulldozer die over het publiek raast en ons geen andere keuze laat dan aandachtig te luisteren. Dat gebeurt onder andere tijdens Taxidermy en het rustige Nothing To Give. En de behendigheid van de drummer blijft je onmogelijk onopgemerkt tijdens A Place To Hide.
De single Death, die aan de basis lag van hun succes, wordt slim gespaard tot aan het einde van het concert. Eens bij dat moment aangekomen, steken de artiesten een tandje bij en met rookmachines wordt de show opgedreven. Vanzelfsprekend dat de toeschouwers – lees: jonge pubers met de baard in de keel – voluit meezingen, crowdsurfen en de voorste rij met hun borstkas tegen de omheining pletten.
Een goed optreden, toch merk je dat de band nog veel kan groeien. Met de stem van McVeigh, vele enthousiaste fans en drie sterke singles bezit White Lies over genoeg fundamenten om een dijk van een carrière op te bouwen. En dijken kunnen we met de stijging van de waterspiegel in de toekomst goed gebruiken.