White Lies - Grootse plannen

Botanique, Brussel, 19 maart 2009

Piepjong en klaar om de wereld te veroveren. Een verhaal dat lang niet onbekend in de oren klinkt. Samen met bands als The Killers en Editors teert White Lies op de sombere en duistere klanktapijten die eighties iconen als Joy Division en The Sound hen dicteerden. Amper een jaar geleden beklom dit drietal, nu live aangevuld met een vierde bandlid, voor het eerst het podium in Engeland. Even later werden ze opgepikt door major Universal, wat resulteerde in de debuutplaat ‘To Lose My Life…’ die wereldwijd nog steeds als zoete broodjes over de toonbank gaat.

Tegen een donkere achtergrond en in een waas van rook trapten de heren af met het potige Farewell To The Playground Love. Even dreeg deze song door de slechte geluidsmix kopje onder te gaan en vreesden wij voor de rest van het optreden.  Onder leiding van frontman Harry McVeigh, die bij momenten een even stuntelige als begeesterde indruk naliet, wist de band zich echter snel te herpakken. To Lose My Life kreeg de zaal in beweging en het morbide refrein “'Let's grow old together and die at the same time” werd van meet af aan gretig meegebruld. Een klassieker in wording en ongetwijfeld een delicatesse voor een overvolle en hapgrage festivalweide.

Naarmate de set vorderde, ging de band relaxter, maar ook overtuigender spelen. Al zouden we het McVeigh kwalijk kunnen nemen dat hij zich even liet ontvallen hoe bevoorrecht het publiek wel niet was om hen in dergelijk kleine zaal te zien spelen.

Songs als A Place To Hide en Fifty On Our Foreheads kwamen uit de verf als welgemikte driftbuien. Terwijl Unfinished Business live zowaar nog bombastischer en vooral gedrevener ging klinken. Met dank aan de prima tweede stem van bassist Charles Cave. Een stomend The Price Of Love en het voorspelbare hoogtepunt Death brachten het zaaltje tot een onvervalst kookpunt.

Laat ze maar zeuren, die sceptici. Ook al klinkt de plaat niet bijster origineel, live komen de nummers stuk voor stuk als een duiveltje uit een doosje. Gebald, haarfijn en klaar om weldra de grote festivals en arena’s mee in vuur en vlam te zetten.