White Hills - Filosofie uitgewerkt
Muziekodroom, Hasselt, 18 oktober 2013
Elke keer weer als we ‘So You Are… So You’ll Be’, de laatste plaat van White Hills, in de autocd-speler steken, schrikken we ons een aap en checken we angstvallig het dashboard om te zien welk alarmlampje er nu weer is afgegaan. Maar dat blijkt dan gewoon opener Inwords te zijn. Het typeert zo’n beetje de onvoorspelbaarheid van deze band. Al kregen we in de Muziekodroom toch wat we hadden verwacht.
Maar eerst was er het voorprogramma. Hij lag al een tijdje op de stapel. En hij was zelfs al eens door de speakers gepasseerd, de debuutplaat ‘We ARe SOCIETY’ van stonerrockduo Mosquito. Nu stonden ze dus op het podium van de Muziekodroom. In het voorprogramma weliswaar, maar toch.
Loodzware riffs, die aanvankelijk onstopbaar deden meeknikken, was wat we kregen. Maar, net zoals op de plaat, zat er ook hier iets te weinig afwisseling in. De set was al vier nummers ver, voor er iets meer nuance in het spel te ontdekken viel. Goede wil en inzet was er voldoende, maar aan een echt repertoire mag nog gewerkt worden. En dan hoeft die middelmatige lofi-cover van Nirvana's Stay Away volgende keer ook niet meer.
Eind jaren zeventig draaiden bands als Pink Floyd en aanverwanten de hand niet om voor nummers van twintig minuten en langer, daarbij de nodige psychedelica uitstralend en tot zich nemend. De punk was daar de reactie op en hield het op korte, krachtige nummers. White Hills lijkt wel met de nodige nostalgie terug te denken aan die eerste periode. Ook zij durven nummers van meer dan twintig minuten ten beste geven en die laten uitwaaien naar de vier windstreken. Maar tegelijkertijd kunnen ze toch ook vlijmscherp uit de hoek komen.
Vaak laten ze de songs ook nog eens naadloos in elkaar overlopen, waardoor nog langere soundscapes ontstaan, inclusief de nodige solo’s uiteraard. Blonde bassiste Ego Sensation had zich trouwens meteen een glitterbroek met uitlopende pijpen aangemeten. En zanger-gitarist Dave W. maakte het plaatje volledig met theatrale poses, maar vooral met een stijl, waar de goesting vanaf droop.
In de set werden de nodigie klassiekers opgenomen als Robot Stomp, waarin de band toch nuance wist te brengen binnen een op zware metalen draaiende song. En uiteraard werd er ook ruimte gelaten voor songs van de nieuwe plaat ‘So You Are… So You’ll Be’. Het titelnummer was bijvoorbeeld een regelrechte aanslag op de nekwervels met zijn zweverige begin, uiteindelijk openscheurend tot een vuurspuwend monster.
Er werd trouwens ook met de set opgebouwd naar een hoogtepunt, bestaande uit het pakkende Oceans Of Sound en dat afgerond werd met Three Quarters. Aan een bis was er geen nood. De band had zich duidelijk geamuseerd en zich met elke lichaamsvezel ingeleefd in de filosofie, die ongetwijfeld achter White Hills steekt. Dan kan je, ook als toeschouwer, niet anders dan voldaan zijn.