Whispering Sons - Duister gefluister

De Casino, Sint-Niklaas, 22 maart 2019

Whispering Sons - Duister gefluister

Sinds ze in het najaar van 2018 hun volwaardige debuut 'Image' uitbrachten, gaat het Whispering Sons duidelijk voor de wind. Zowat alle concerten in ons land verkopen in een mum van tijd uit, zo ook hun allereerste passage in onze geboortestad Sint-Niklaas. En dat succes kwam niet zomaar uit de lucht vallen; ook in De Casino bevestigde het kwintet de uitstekende live-reputatie. 

Een ander kwintet mocht in de Wase hoofdstad het voorprogramma verzorgen: The Germans, die al sinds 2002 bestaan en onlangs verrassend sterk uit de (vergeet)hoek kwamen met het nieuwe album 'Sexuality'. Wie zich aan een conventioneel gitaarrockbandje verwachtte, was eraan voor de moeite. Wie daarentegen bereid was om zich mee te laten voeren op een eigenzinnige, psychedelische trip gekruid met heel wat percussie en elektronica, sprak achteraf wellicht van een aangename verrassing. Wij hoorden - wat had u gedacht? - tot de laatste categorie en waren dus meteen in een opperbeste stemming. 

Een dergelijke stemming associeer je misschien niet meteen met de muziek van Whispering Sons, want die klinkt overwegend duister. Toch slaagden ze er al herhaaldelijk in ons tevreden, ja zelfs met een gelukzalig gevoel te doen terugkeren van hun concerten. Ook in De Casino onderstreepte de gewezen Rock Rally-winnaar dat kwaliteit uiteindelijk altijd zijn weg vindt naar een (groot) publiek.

De vier muzikanten zijn door het vele touren ondertussen uitstekend op elkaar ingespeeld en laten dus amper steken vallen. Maar kan u zich Whispering Sons voorstellen zonder de innemende podiumpersoonlijkheid van zangeres Fenne Kuppens? Niet dus. De gedreven performance van de frontvrouw, die zich live met hart en ziel lijkt in te leven in de songs, is ongetwijfeld het (inmiddels niet meer zo) geheime wapen van de Brusselse groep. 

Na de relatief dansbare opener Stalemate volgde meteen een uppercut met grote U: het onheilspellende Got A Light deed de eerste monden openvallen van ontzag en verbazing in de concertzaal. Hitsingle Alone was logischerwijs een ander, vroeg hoogtepunt in de set. Maar ook de oudere singles White Noise en Performance klonken nog altijd heel krachtig en straf. 

Het mooie Skin was daarna een welgekomen rustpunt. No Time zette menigeen op het verkeerde been en van het melodieuze Fragments zijn we mettertijd steeds meer gaan houden. De intensiteit van Hollow en de passie waarmee die song gebracht werd, zorgden ervoor dat het wederom uitgroeide tot een hoogtepunt. 

De vroege single Wall was dan weer voer voor de dansgrage toeschouwers en deed ons zowaar nostalgisch terugdenken aan de periode waarin we Whispering Sons de eerste schuchtere stapjes op een podium zagen zetten (eind 2015). Toen al een bandje om in de gaten te houden, anno 2019 één van de - zoniet dé - beste live band die je momenteel in België aan het werk kan zien. 

Ten bewijze: de verpletterende en niets ontziende slagkracht van een nummer als Waste, waarmee de groep de finale van het concert inluidde. Als Fenne het Wase publiek daarna alvast bedankte voor de talrijke aanwezigheid en aankondigde "nog enkele nummers" in petto te hebben, wisten we uit ervaring dat het uptempo Dense en de deprimerende cold wave van Insights het optreden in schoonheid zouden afsluiten. 

Al was het predikaat 'schoonheid' misschien nog wel het best van toepassing op het traditionele bisnummer No Image, waarin de knappe electronica van Sander Hermans en het mooie pianospel van Kobe Lijnen een geslaagd huwelijk aangaan met de prachtige zang van Kuppens. Waarna drummer Sander Pelsmaekers en bassist Tuur Vandeborne ook nog een duit in het zakje mochten doen en mee zorgden voor een overrompelende climax van een geweldige show. Wij willen meer!

23 maart 2019
Jan Vael