Whip - Intiem en ongelukkig

De Roma, Borgerhout, 4 mei 2009

Het geluk mag dan al op straat liggen, je moet er wel oog voor hebben. Zo woonden slechts tweehonderd bezoekers de show van Whip en Geoff Farina in Antwerpen bij. Deze twee totaal van elkaar verschillende singer/songwriters verdienden hun sporen in het verleden bij respectievelijk Timesbold en Karate, maar stonden deze avond beiden moederziel alleen op het podium.

Jason Merritt alias Whip had vorig jaar tijdens het optreden van Timesbold al geproefd van de gemoedelijke sfeer die de Roma doorgaans typeert. Hij ontving destijds louter positieve reacties. Het feit dat zijn meest recente plaat 'Blues For Losers' alweer enkele jaren oud is, deed daarom niet terzake. Verrukt zagen we toe hoe de nog altijd tamelijk schuwe Amerikaan het sober aangeklede podium in de foyer betrad om aan te kondigen dat hij trakteren zou op "some quiet fucked up blues songs".

De toon was meteen gezet. Tijdens Who Are You Trying To Satisfy These Days durfde niemand ook maar te ademen. In tegenstelling tot het doorgaans rijkelijk gearrangeerde Timesbold is Whip gewapend met een enkele gitaar. Toch is het resultaat even doeltreffend. De melancholische teksten spelen daarbij een belangrijke rol. Met zijn passionele, licht vibrerende stem, die doet denken aan Will Oldham, eiste Whip in het gitzwarte White Wedding onze volledige aandacht op toen hij stelde dat er in deze wereld niets meer eerlijk, veilig, zeker of puur is.

Bij het slotnummer kregen we andermaal americana van de bovenste plank voorgeschoteld, ditmaal op een door loops gecreëerd bedje van zachte ruis, dat zowaar rechtstreeks afkomstig leek uit de cockpit van een vliegtuig in nood. Het was de apotheose van een beklemmend optreden dat van de eerste tot de laatste noot boeide. Het luide applaus resulteerde nog in een toegift, die weinig meer toe had te voegen. Een klein minpuntje.

Toen Geoff Farina eenmaal in de zetel plaats had genomen, nam de avond plots een heel andere wending. In principe deed deze technisch geschoolde muzikant, die velen toch vooral zullen kennen als ex-frontman van eerder genoemde alternatieve rockband, niets verkeerd. Een korte dromerige intro, waar meteen al zijn virtuoos te noemen gitaarspel uit viel af te leiden, luidde een uitgebalanceerde en doordachte setlist in. Daarin werden een aantal gevoelige popsongs van hoge kwaliteit afgewisseld met subliem uitgevoerde instrumentals en enkele covers - waaronder John Hurt's Spike Driver Blues.

Toch was Farina's vertoning alleen maar teleurstellend te noemen. Hoewel zijn stem prima in vorm was en zijn gitaarspel dat van zijn voorganger simpelweg deed verbleken, viel niet te ontkennen dat er, ten opzichte van Whip, sprake was van een gebrek aan bezieling. Zijn prachtige melodiën brachten eerder een averechts effect teweeg: ze klonken haast protserig, iets waar we de sympathiek ogende Farina toch niet van zouden willen verdenken.

Zo bleek jammer genoeg dat een mooie affiche en een schitterende locatie nog niet garant staan voor een geslaagd concert. Daar is duidelijk meer voor nodig.