Westhinder - Synthgrooves en passie in een bescheiden zaal

Café Café, Hasselt, 17 april 2025

Westhinder is het bandproject van Stien Carlier, dat ontstond bij de verwerking van het overlijden van haar moeder. De band brengt een mix van dromerige dreamsynths en indiepopgrooves, en speelde zowel in indieclubs als op de festivalweides van Rock Herk en Pukkelpop. Ondertussen is Westhinder ook al toe aan een tweede album toe. Dat heet 'I+I', en werd op donderdag 17 april live voorgesteld in het Hasseltse Café Café.

Een indieband die stond te trappelen om een nieuwe release te brengen? Check! Een ongelofelijk lokale venue om dat indiegevoel te vertienvoudigen? Check! Ook in hartje Limburg is er een bloeiende indiescene, en dit is daar één van de meest pure vormen van. Een klein podium in het clubzaaltje van het leuke Café Café zorgt voor dat gevoel van intimiteit en nabijheid, dat alleen zulke kleine optredens kunnen brengen. Het is zo kleinschalig dat het bijna voelt als een podium voor een studentenband. Maar ook dat is soms gewoon leuk.

Daarbij hoorde ook de heel vriendelijke, losse sfeer: heel veel mensen kennen elkaar. Het was duidelijk dat fans en vrienden van de band even blij zijn als de band voor dit optreden. Nog even was er ook wat verwarring waar en wanneer het optreden plaatsvond, maar de meesten pakten gewoon nog een pint totdat het zaaltje dan toch werd opengedaan. 

Westhinder liet er vanaf dan geen gras meer over groeien. De band kwam het podium op en zette direct het eerste lied in. De dromerige synths van toetsenist David Demuynck dansten door de kamer en lieten het publiek even baden in een heerlijke ambient droom, totdat zangeres Carlier ingreep en de groove er meteen in vloog.

Die eerste song zette meteen ook de sfeer voor de rest van het optreden: veel zin, nog meer muzikaliteit en de bandleden die er zichtbaar van genoten eindelijk dat nieuwe album live te kunnen brengen. Carlier liet dit ook fysiek zien door tijdens vocale stiltes gewoon impromptu mee te bewegen op de muziek: heel echt en heerlijk los, perfect voor de sfeer van de kleine zaal. En dat enthousiasme werkte ook in op het publiek. De zaal was meteen mee. 

“Heerlijk los” vatte ook goed het geluid samen: dromerige popsynths en echoënde gitaren zweefden rond, maar vonden houvast in de groove en aanstekelijke ritmes van drummer Daniël Vanderhoydonks. De band speelde strak en de vocals van Carlier klonken speels en eerlijk: op de beste manier hoorde je dat er geen spatje vervorming op zat. Ook leuk: door de live setting vielen de backing vocals van gitarist Jan Viggria beter op, die uitstekende werk leverde. Hij kreeg dan ook veel bijval toen hij in het midden van alle dreampop een momentje kreeg om een subtiele solo te spelen.  

Minpuntjes waren er jammer genoeg ook. Qua geluid vloeide alles vaak goed samen, maar door de beperkte omvang van de zaal overstemden de drums en de diepe bassynths wel snel de gitaar. wat nog meer stoorde was de muziek buiten de zaal, die op een gegeven moment op zo'n volume stond dat hij het geluid in de zaal in de stillere momenten overstemde. Als clubcafé zouden ze gewend moeten zijn dat volume aan te passen tijdens live shows. Het brak de immersie en voelde onbeleefd aan naar de band toe.

Westhinder liet dat gelukkig het feestje niet verpesten en bleef diezelfde energie en passie doorheen de set dragen. Het resultaat was een topshow die toonde dat de band zowel op grote weides als in kleine clubzaaltjes het geluid en enthousiasme kan overdragen. De locatie liet dan wel geen theatrale piekmomenten toe, maar dat hoefde ook niet. Een groep vrienden die met plezier speelt voor een kleine zaal vol fans: meer moet dat soms niet zijn.