Werchter Boutique 2019 - Heilige weide krijgt inwijding!
Werchter Weide, 8 juni 2019
Naar jaarlijkse gewoonte mocht ook dit jaar Werchter Boutique de weide van Werchter voor geopend verklaren. Vijfenveertigduizend mensen zakten af naar de weide met als hoofddoel het zien van headliner Fleetwood Mac. Maar voor zij eraan mochten beginnen, werd het podium eerst overgenomen door vijf andere nationale en internationale acts. En van deze acts waren er maar liefst twee die een jubileumjaar vieren.
Novastar had de eer om het festival op gang te trekken. Niet altijd een dankbare opdracht en al zeker niet om één uur op een herfstnamiddag in juni. Maar de Belgen zijn niet toe aan hun proefstuk en wisten maar al te goed wat hen te doen stond. Zonder enige moeite lokten ze de reeds aanwezige festivalgangers richting podium en zorgden er eigenhandig voor dat jassen en truien werden uitgespeeld. Joost Zweegers en de zijnen hadden er overduidelijk zin in en de sfeer die op het podium heerste, verspreidde zich zonder enige moeite over de weide. Nieuwe nummers zoals Home Is Not Home en klassiekers zoals Because en Mars Needs Woman gingen perfect hand in hand. De ene klepper volgde de andere op om uiteindelijk de set af te sluiten met "signature hitsingle" The Best Is Yet To Come.
De volgende opzweper van formaat was opnieuw van Belgische makelij. Als tweede act van de dag mocht Arsenal aantreden. Na het oplossen van een klein misverstand – de gitarist had de verkeerde setlist gekregen – wisten ook zij het publiek aan het dansen te krijgen. En dat laatste was meer dan nodig, toen de weergoden besloten om de hemelsluizen te openen. Op een festival zijn maar weinig schuilplaatsen. Dus was creatief zijn de oplossing. Gelukkig kon het publiek rekenen op muzikale afleiding en brak de zon opnieuw door de wolken. Nummers als Estupendo en Lutok zorgden ervoor dat het publiek zich al dansend kon opwarmen onder een stralende zon.
Na nog een regenbui, de laatste van de avond, was het aan de The Pretenders. Bijna veertig jaar na de doorbraak met Brass In Pocket, staat deze Britse band nog altijd haar mannetje op het podium. Als eerste internationale act van de avond mocht de band, opgebouwd rond zangeres Chrissie Hynde, hun kunnen tonen aan de weide. Misschien kwam de groep wat geforceerd over. Frontvrouw Hynde probeerde interactie te maken met het publiek, maar dit kwam eerder over als een verplichting dan als spontane omgang met de aanwezigen. Toen ze niet de verwachte reactie kreeg, wist ze zichzelf niet echt een houding te geven. Afgezien hiervan konden ze met enkele van de grootste hits de aanwezigen ertoe aanzetten om de stembanden te smeren. Don’t Get Me Wrong en I’ll Stand By You konden rekenen op de backing vocals van enkele tienduizenden enthousiastelingen, maar veel verder dan dat kwamen ze niet echt.
De traditie binnen festivals wil dat hoe later op de dag, hoe groter de namen worden. En bij Werchter Boutique betekende dit dat het tijd was voor Triggerfinger. Deze Belgische band heeft dit jaar iets te vieren. De band bestaat twintig jaar en ter gelegenheid hiervan brachten ze enkele special guests met zich mee. Klassiekers als First Taste en Let It Ride zorgden voor opwarming vooraleer ze de eerste special guest op het podium haalden. Met Fenne Cuppens (van Whispering Sons) werd een cover van Magazine’s Shot By Both Sides opgedist. Na afloop bleek uit de reacties van het publiek dat ze wat verdwaasd achterbleven zonder echt goed te weten wat te denken van deze samenwerking. Ook Selah Sue was van de partij en bracht op haar eigen energieke manier Duffy’s Mercy. Deze versie werd duidelijk gesmaakt, maar toen de derde en laatste special guest werd voorgesteld, werd het publiek pas echt wild.
Niemand minder dan Henny Vrienten van Doe Maar kwam meevieren. Klassiekers als Als Je Wint (van Herman Brood en Vrienten) en Eén Nacht Alleen (van Doe maar) werden voor de gelegenheid in een Triggerfinger-jasje gestopt en konden rekenen op een weide vol festivalgangers die noot voor noot meebrulden. En dan was er nog het drumspektakel als afsluiter van Colossus. Drie bandleden en zes handen namen één drumstel onder handen, bijgestaan door de sambaballen die Geoffrey Burton mocht bedienen. Het moet gezegd: Triggerfinger staat gekend voor de live performances en op Werchter Boutique hebben ze opnieuw gedemonstreerd hoe ze deze solide live reputatie hebben opgebouwd.
Na de Belgische jarigen van de avond, mocht de andere feestvierder aan de slag. Het Noord-Ierse Snow Patrol bestaat dit jaar vijfentwintig jaar en kwam eerder aarzelend het podium opgewandeld. Openen deden ze met Chocolate en meteen was duidelijk dat er iets niet klopte. De leden keken nerveus naar elkaar toen frontman Gary Lightbody met een kleine mededeling kwam. Gitarist Nathan Connolly had eerder de hand gekwetst en had moeite met het spelen van zijn solo’s. Maar als een professional werd, hoe pijnlijk ook, de set uitgespeeld. Het was desondanks overduidelijk dat hij over zijn pijngrens ging en af en toe zag je hem ook letterlijk kermen van de pijn.
Voor enkele nummers in de set was het overduidelijk dat Connolly zijn hand amper kon gebruiken en hij speelde uiteindelijk het merendeel van de set met één vinger. Wie Snow Patrol kent, weet dat Connolly en zijn gitaar kenmerkend zijn voor de sound van de groep. Sommige nummers kwamen ook niet volledig tot hun recht zonder de inbreng van de gitarist. De band maakte er het beste van en wisselde hits als Run en Open Your Eyes af met recenter werk zoals Heal Me en Don’t Give In. Snow Patrol is en blijft een favoriet van het publiek en kan bij de klassiekers altijd rekenen op vocale ondersteuning van de aanwezigen. Deze keer was dat uiteraard niet anders. Vooraleer Snow Patrol de set afrondde met de klassieker Just Say Yes, maakte Lightbody het publiek nog even warm voor de headliner van de avond. En daarbij verkondigde hij doodleuk dat hij zelf vanuit het publiek zou meekijken naar deze "magische" band.
En toen was het zover. Zowat alle aanwezigen hadden (on)geduldig uitgekeken naar het hoogtepunt van de avond: Fleetwood Mac. Doorheen hun bestaan heeft de band diverse bezettingen gekend. In de bezetting die op Werchter Boutique present tekende, zaten twee nieuwe leden: Neil Finn (zang) en Mike Campbell (gitaar), die samen Lindsey Buckingham moesten doen vergeten. Daar slaagden ze behoorlijk in. Dit verse bloed binnen de groep is nodig, want leden Mick Fleetwood, Stevie Nicks en John en Christine McVie zijn niet meer van de jongsten en dat was duidelijk te merken bij de vocals. Maar dat lieten de toeschouwers niet aan het hart komen.
Uiteraard heeft een band, die reeds zo lang meedraait, een repertoire om u tegen te zeggen en hebben ze voldoende hits om uit te kiezen. Starten deden ze met The Chain, gevolgd door Little Lies. Hits volgden elkaar gezwind op en het publiek zong luidkeels mee. Hoe groter de hit, hoe meer de toeschouwers uit het dak gingen. Met Oh Well keerde de band terug naar de beginjaren en werden de gitaren aan een grondige test onderworpen. De ballad Don’t Dream It’s Over (van Crowded House) zette een kalmere periode in.
Na enkele ballads vond Nicks het hoog tijd om enkele anekdotes te vertellen, maar hierbij verloor het publiek de aandacht. Pas met Go Your Own Way werd dat euvel hersteld. Vijfenveertig minuten voor het voorziene einde van de set, ging de band van het podium om na enkele minuten terug te komen om afscheid te nemen met nog twee hits. Met Free Fallin' brachten ze een emotionele ode aan Tom Petty om nadien met Don’t Stop definitief af te ronden.
Een half uur voor tijd liep Werchter Boutique op zijn einde en begon de massa de weg naar buiten in te zetten. Eenmaal van de weide kon de zoektocht naar bussen, auto’s, fietsen en vooral elkaar beginnen. De festivalgangers maakten van dit moment gretig gebruik om de eigen nabeschouwing luidkeels bekend te maken. En hieruit kon worden afgeleid dat elk zo zijn eigen hoogtepunt had. Maar één ding is was duidelijk: er wordt nu al reikhalzend uitgekeken naar de affiche van Werchter Boutique 2020!
