Werchter Boutique 2013: Muse - Alles en nog een beetje meer
Festivalpark, Werchter, 19 juni 2013
De weergoden, ze bestaan. Precies op de dag dat het grote festivalseizoen in België afgetrapt werd overschreed het kwik vlotjes de dertig graden en was het ’s avonds een flink stuk na middennacht nog steeds een meer dan aangename twintig graden. Wij bestellen nu al meer van hetzelfde voor Rock Werchter. Maar eerst was het dus de beurt aan Muse, onder de vlag van Werchter Boutique. Het was een veel betere show dan die in het Sportpaleis, maar ook weer niet zo goed als diegene die we ooit eerder zagen.
SX en Balthazar speelden nog voor Muse, maar omdat onze wegen deze festivalzomer nog meermaals zullen kruisen richten we ons in dit verslag helemaal op de hoofdact.
Muse is het soort band geworden dat op zijn eentje de weide kan doen volstromen, al was ze niet helemaal gevuld. Eerder deden enkel acts van het kaliber Madonna, Michael Jackson, U2, Prince, David Bowie, Pink Floyd, Dire Straits en The Police hen dat voor. Of Muse ook tot het cultureel erfgoed zal behoren binnen pakweg twee decennia, daar zullen de jaren over oordelen. Maar dat de band momenteel in een stilzwijgende strijd verwikkeld is met Coldplay en U2 over wie nu de grootste band ter wereld is, dat moge duidelijk zijn.
Visueel werd dan ook alles, maar dan ook echt alles, uit de kast gehaald. Een gigantische videowall deed denken aan het soort futurisme dat Terry Gilliam ons voorschotelde in 'Brazil': de uitwendige buizenconstructie lonkte naar het Parijse Centre Pompidou. Kwamen daar nog bij: een flinke dosis vuur, levensechte acteurs (in Animals en Feeling Good), een mini-videowall op de bril van Bellamy tijdens Madness, een tweede podiumpje voor een intiem moment in de set en een acrobate die in een soort gloeilampballon over het publiek zweefde tijdens het prachtige Blackout.
Ook muzikaal was het in orde. Het funkgehalte van Supermassive Black Hole en Panic Station (met een dansende Di Rupo, Merkel en Hollande op het scherm) vulden elkaar aan, Bliss was nog steeds de oorwurm van weleer en kreeg een knappe, verlengde outro mee. En de sloganeske teksten van Resistance, Knights Of Cydonia en Uprising maakten de revolterende zestienjarige in ons weer wakker, zonder te weten waar we nu precies ook alweer tegen protesteerden. Een beetje zoals Muse zelf dus.
Ze hebben het trouwens toch maar gedaan, van een dwars nummer als Knights Of Cydonia een hit maken. Hysteria heeft een wel erg knappe baslijn, New Born (waar de gitaar van Bellamy sneuvelde op het einde) is een hedendaagse klassieker die nog heel lang kan meedraaien en met Starlight werd iedereen vrolijk de nacht ingestuurd.
Minder positief: Feeling Good, dat nog altijd stukken beter is in de versie van Nina Simone, Follow Me dat iets te discotheekachtig is, Liquid State dat vooral aantoonde dat bassisten, die geen grote zangers zijn, vooral niet moeten zingen en het kabaal van The 2nd Law: Unsustainable en Survival. Enkele minpuntjes waarvan de eerste drie vlak na elkaar kwamen, maar in een setlist van vjifentwintig nummers is dat gemakkelijker te vergeven.
De meerwaarde ten opzichte van het Sportpaleis zat hem in het rustpunt dat Muse in de show voorzag, op het kleinere podium: Unintended was er voor de fans van het eerste uur en is één van die zeldzame nummers waarin Muse je emotioneel weet te raken, Blackout is het mooiste nummer dat Muse ooit gemaakt heeft (“This love's too good to last / and I’m too old to dream) en Undisclosed Desires is gewoon goeie, aanstekelijke pop. Guiding Light is dan weer – mja – wat saai, al was het in deze setting nog verdraagbaar.
Was dit zeventig euro waard? Je kreeg alleszins meer waarde voor je geld dan tijdens de laatste, wel erg korte passage van Coldplay in het Sportpaleis. We zijn er nog altijd van overtuigd dat ‘The 2nd Law’ niet bepaald de plaat is waarvoor Muse later herinnerd zal worden, maar die minpuntjes te na gelaten, deed Muse alles wat van hen verlangd werd en nog een beetje meer.