Welcome To The Village 2016 - De utopie, de idylle, en het feestje (2)
Groene Ster, Leeuwarden, 19 juli 2016
Pretenties zijn gevaarlijk. Welcome To The Village heet een festival te zijn waar geëxperimenteerd wordt met nieuwe manieren van duurzaam leven. Het eiland met mannelijk bokken-, stieren- en hanenvlees bespraken we eerder en is een succes. Maar toch jammer dat er van milieubewustzijn buiten het zogenaamde ecodorp eigenlijk maar weinig over blijft; vooraan de podia worden bekers (van zacht plastic, zonder statiegeld) en peukjes gewoon op de grond gesmeten. De charmante dames bij 'Oploskoffie' geven weinig tekst en uitleg over de visie op grondstoffen. De Waardeloze Winkel is een aardig conceptueel idee (afval wordt in imaginaire valuta verhandeld), maar levert nauwelijks avontuurlijke, laat staan wezenlijke resultaten op. Wat dan wel weer leuk is, is het sportveldje van S.V. Olé, waar op zaterdagmiddag de geblinddoekte krantenmeppers deathmatch plaatsvindt – precies wat je er je bij voorstelt. Ruben Bellinkx' theatrale performance Stasis, aan de oever van het meer, overtuigt in zijn onbuigzaamheid.
Geëxperimenteerd wordt er ook zeker door het Nederlandse Bismuth. Voor deze twee gesjeesde gasten, die met zelf gefabriceerd hout en metalen instrumentarium een soort proto-techno spelen, is plaats ingeruimd op de afgelegen Baaiduinen.
Fascinerende geluiden uit verrassende hoeken, en een lust voor het oog om die beat uit een soort propeller te kunnen zien komen. Het reciteren van Serchio Bathing-Party is helaas vrij onnodig en hinderlijk. Ook bij het totaal geschifte Hypochristmutreefuzz wil het oog wat; de noiserockgroep rondom Ramses van den Eede kiest middenin de nacht voor uitsluitend led-licht, en dat maakt de sfeer bepaald drukkend en huiveringwekkend.
Maar los van de euforische kleine ontdekkingen is die main stage toch het oord van verderf waar we het meest aan onze trekken komen. Collectieve beleving is een groot goed, Fresku weet zondag dat er in deze roerige tijden van aanslagen weinig anders op zit dan het vervullen van de rol van demagoog. Of je zijn openingswoord over Nice nu plichtmatig of oprecht vindt klinken, het doet de oren van duizende mensen spitsen en toont hem als een innemend artiest. In het daaropvolgende openingsnummer Nooit Meer Terug bewijst zijn band zich meteen als solide ondersteuning, met props voor de strakke dienstdoend mc Braz en de gelikte bassist.
De wat rauwere nummers Hedde Drugs Op ('Ik ben hier helemaal naar toe gekomen uit Brabant, maar ik heb wel één voorwaarde.') en Kutkop worden verstaan door zijn noordelijke aanhang. Zo Doe Je Dat is het meest recente en vanzelfsprekend beste nummer van de set. Een venijnige, ontregelende en briljante sneer naar racisme op de Nederlandse radio. Oef, dat komt aan.
Ontwapenend romantisch in zijn kleinburgelijke existentiële crisis, dat is Fresku, Zijn charme zit in zijn holistische performance. De cirkel is rond, want Fresku was niets waard tot hij ging rappen, en daarom klinkt zijn hiphop zowel cynisch als hoopgevend wanneer hij op het podium staat voor een overwegend blank publiek; sindsdien gaat alles steeds beter. Hij wijst op zijn buik, sluit af met de toepasselijke partybanger Kreeft en weet heel goed waar hij mee bezig is.
Waardige headliner van een warm, charmant, maar vooralsnog vooral utopisch festival met potentieel.