Welcome To The Village 2016 - De utopie, de idylle, en het feestje (1)

Groene Ster, Leeuwarden, 19 juli 2016

Het is zondagavond 17 juli 2016, net na 21.00u 's avonds, op een feeëriek en idyllisch festivalterrein even buiten Leeuwarden. Na een heerlijk zonnige dag maken de inwoners van het tijdelijke dorp De Groene Ster zich op voor de afsluiting van hun jaarlijkse dorpsfeest. Alhoewel... het is nog verbazingwekkend rustig voor de mainstage Bontebok, waar 2manydj's op het punt van starten staan.

Welcome To The Village 2016 - De utopie, de idylle, en het feestje (1)



Het blijkt stilte voor de storm. De gebroeders DeWaele zijn vaardige piloten, en weten het veld gelukkig redelijk snel te vullen en aan het dansen te krijgen met platen van onder meer Bowie en MGMT. Afgesloten wordt er – traditiegetrouw op Nederlandse festivals – met Doe Maar. De zon is dan inmiddels gezakt, en een tweetal uren later kan iedereen weer gelukkig huiswaarts.

Op deze zondag zijn 2manydj's zo de figuurlijke snoepzak die je als bezoeker mee naar huis krijgt na het verjaardagspartijtje; een royaal gebaar, maar eigenlijk een beetje ongepast en overdreven. Voor grote namen is op Welcome To The Village geen plek, en dat maakt niet zo veel uit, want niemand mist ze. Toch is het aantrekken van de broertjes DeWaele op zondagavond een sympathieke geste. Er moet nog ergens een dak af, maar we waren eerder dat weekend al getrakteerd. Niet zozeer op de crème de la crème van de hedendaagse alternatieve popmuziek, maar wel op een gevarieerd programma met voor ieder wat wils. (Wij hebben bijvoorbeeld nog niet vaak een Antilliaans dweilorkest op het affiche van een popfestival zien staan. In retrospectief is dat onvoorstelbaar.)

Neem nu de line-up van de eerste dag. De woestijnblues van Tinariwen is prettig in het gehoor liggende muziek voor een braaf blond publiek dat hunkert naar een beetje exotisme. Het is jammer voor de Malinezen dat hun nummers wat op het podium blijven hangen. Te vroeg misschien, of te bewolkt? Tijdens het optreden van King Khan & The Shrines, een klein uurtje later in de Grootegast marquee, slaat de energie wel op het publiek over. Laat dat maar aan de charismatische, zeg gerust vunzige sjamaan Khan over, die tijdens zijn beste vocale momenten een reïncarnatie van James Brown lijkt. Zijn joviale steunbetuigingen aan transseksuelen (I Wanna Be A Girl), feministen (Thorn In Her Pride) en Black Power (Land Of The Freak) kunnen rekenen op een warm onthaal. De Californiërs van Together Pangea mogen later op de avond op indierockpodium Ravenswoud hun garagerockkunstje vertonen. Er wordt een moshpit gestart, het bier vliegt door de lucht.

Tot zover niets nieuws onder de zon. Zoals die andere publieksfavorieten, Hackensaw Boys, het eerder op vrijdag al verwoorden: 'Let's keep it simple as it was before.' De bluegrassband heeft daarmee precies te pakken wat de teneur is op Welcome To The Village: je gaat er niet in de eerste plaats heen om spannende nieuwe bands te ontdekken, maar toch vooral voor de gezelligheid en het feestje. De nieuwswaarde en urgentie is bij veel acts ver te zoeken. Opvallend weinig debutanten, en slechts enkele artiesten hebben een nieuwe plaat te verkondigen.

Niet per se iets mis mee, maar het pakt niet altijd goed uit. Smokey Joe & The Kid is zondagmiddag op het kleine podium van Blessum een typisch voorbeeld van puur effectbejag. Het collectief uit Bordeaux serveert een lome mash-up uit de genanoniseerde easy going blanke hiphopcatalogus (Eminem, Beastie Boys, later komt ook Kriss Kross voorbij). De aandoenlijke kneuterigheid waarmee de Fransen het publiek meekrijgen is bewonderenswaardig. Muzikaal gezien blijven we op onze honger zitten. Hetzelfde geldt voor Los Blancos uit Los Angeles, die een dag eerder spelen. Hun met garage en soul geïnjecteerde surfpop is voor iedereen leuk, de band oogt sympathiek en gretig op hun eerste Europese tour, maar de hap-slik-wegliedjes hebben bar weinig voedingswaarde.

Dan doet het Londense trio Beaty Heart dat toch beter. Ze zijn met hun soulvolle samplepop die het midden houdt tussen Yeasayer, Vampire Weekend en Alt-J een van de leukste bands die in Leeuwarden acte de présence geeft.

Minstens zo interessant, maar minder in de uitvoering zijn de jonkies van Canshaker Pi. Aan hun bravoure ligt het zeker niet, maar de abrupte wendingen in de op Pavement geënte indierock doen nog wat al te onbezonnen aan. Het aantal echt sterke nummers in hun set vallen op één hand te tellen. Het is afwachten of deze veelbelovende band op de aanstaande debuutplaat het niveau van geestesvader Scram C Baby gaat kunnen evenaren.

19 juli 2016
Max Majorana