Weezer - Geen reden tot klagen

013, 21 oktober 2017

Eigenlijk wisten we het vooraf al: Weezer zou een feest van herkenning worden, afgewisseld met momenten van bijna genant meewiegen op de nieuwe songs. Maar voor een avondje nostalgie heb je al eens iets over.

Het kan niet eenvoudig zijn om als voorprogramma van een band als Weezer geprogrammeerd te staan. The Orwells kregen dan ook een ongeïnteresseerd publiek voor zich. En wij zagen niet meteen in waarom rimpels te veroorzaken in deze windstille zee. Aan de andere kant waren die songs ook weer niet afschuwelijk: beetje punk, veel pop, maar zonder noemenswaardige pieken. Zanger Mario Cuomo had in elk geval de pijnlijke knopen uit zijn lijf gestretcht en zijn rode fuck-me-botjes getoond. Goed geprobeerd, maar helaas.

Het blijft vreemd dat een nerd als Rivers Cuomo zoveel instant meezingbare songs uit de mouwen van zijn cardigan heeft weten te schudden. En ook na een aantal decennia blijven die nummers even aanstekelijk en onweerstaanbaar. Weezer wilde zo graag punk zijn, maar bleef uiteindelijk steken in een verdienstelijke poging en ging dan maar door met het maken van songs, waarvan de kwaliteit met de jaren uitdunde. Maar dat neemt niet weg dat wij nog steeds wegsmelten bij de blauwe of bij het onderschatte 'Pinkerton'.

Niet voor niets was, als u het ons vraagt, het houterige El Scorcho (uit 'Pinkerton' dus) in Tilburg het absolute hoogtepunt van een show met evenveel pieken als dalen. Hoewel wij ervan overtuigd zijn dat eenieder, die in de 013 was, zijn eigen favoriet had. En of dat nu een middelmatig Beverly Hills was (met Cuomo van onder een sombrero),een wild Hashpipe – zagen we daar wolkjes uit het publiek opstijgen? – of zelfs een flauw Feels Like Summer, het liet elk van die fans ongetwijfeld koud wat de buurman ervan vond.

“Waai zaain Weezer”, liet Cuomo nog in zijn beste Nederlands weten. En even later stelde hij zichzelf voor, net als gitarist Brian, hetgeen Cuomo dan weer “Te gek” vond. Er mocht dus al eens gelachen worden. Ook met de cover van Hey Ya van Outcast bijvoorbeeld; of met de aanloop naar Island In The Sun in de vorm van een stukje uit Mike Pozners I Took A Pill In Ibiza. En als vanzelfsprekend stond ook Memories in de setlist met een lijn als “Watching all the freaky Dutch kids vomit then have sex”.

Het gezeur over de zoutloze, nieuwe songs hebben we al gehad en dus herinneren wij ons liever het massaal meebrullen en bijhorende samenhorigheidsgevoel van Pork And Beans, het onvermijdelijke Buddy Holly en uiteraard Undone (The Sweater Song).

Weezer gaf ons waarvoor we gekomen waren: een blik nostalgie, dat we nu weer mooi kunnen bijschuiven bij andere mooie herinneringen. Al het overtollige aan die herinneringen zal mettertijd wel wegslijten. Wat zouden we dan nog klagen?