We Are Open - Dag 1: Nordmann regeert

Trix, 9 februari 2018 - 10 februari 2018

Je kon, naar gewoonte je eigen route uitstippelen tussen de hiphop, het experiment en de elektronica en/of de verschillende combinaties daarvan op dag 1 van We Are Open. Hieronder vindt u het pad dat wij genomen hebben.

 

Opwarmen is een kunst apart, maar om echt van Borokov Borokov te kunnen genieten is een zekere euforie, een later uur en - tournée minérale of niet - de nuttiging van enig alcoholisch vocht toch enigszins bevorderlijk. Zelf zagen ze het nochtans helemaal zitten, dansten ze over het podium op de tonen van het ruim aanwezige, analoge speelgoed en probeerden ze het zo vroeg toch al behoorlijk talrijk opgekomen publiek warm te maken voor het grappige geginnegap en tegelijk ook voor de rest van de avond. Maar dat is nu eenmaal gewoon een ondankbare taak. Het resultaat kon je eigenlijk enkel maar afdoen als een goed geprobeerd gevecht tegen de bierkaai.

 

Tristan, dat is Isolde Van den Bulcke en haar introductie op de #WAO18-website was op zijn zachtst gezegd ambitieus: "een versmelting van Lianne La Havas, Boards of Canada en Wayne Shorter"; dan moet je van goeden huize komen. Maar van zenuwen leek de blonde deerne alvast geen last te hebben. Zonder enige vorm van schroom gooide ze zich helemaal en bewees ze over een stevig stel stembanden te beschikken. Muzikaal werd ze ondersteund door een trio met toetsen, bas en drums, dat nu eens leek te improviseren om dan weer strak in het keurslijf gehouden te worden. Recht door zee was het nooit. Ritmes wisselden elkaar onverwacht af, scherpe bochten werden genomen met steeds de stem als houvast. En ambitie? Die is er duidelijk en die mag er ook zijn. Verwacht geen voorgekauwde koek, maar als je van enig muzikaal avontuur en verrassing houdt, kan je je hier vast in vinden

 

 

Wie Hong Kong Dong een beetje kent, weet waaraan zich te verwachten. Alle gekheid verzameld in een illuster drietal, dat The Confettis combineert met Yazoo en daar een Adrian Belew-gitaar (vakkundig gemolesteerd door Geoffrey Burton) onder zet. Bolis Pupul en Sarah Yu wisselden de zang af, zorgden voor geschifte synths, die door Bolis soms lukraak betrommeld leken te worden. Een verkrachte viool en een halve discobol op het hoofd van Sara (Beuys) rondden het geheel af. Nu eens gewoon gek, dan weer compleet dolgedraaid, maar wel met een gestage opbouw naar een hoogtepunt (Goodbye), dat steeds meer mensen in beweging kreeg. Onvatbaar in al zijn herkenbaarheid en uiteindelijk dus ook bijzonder aanstekelijk.

 

Al even onconventioneel was het duo dat bekend staat onder de naam Geroezemoes, hoewel bekend misschien (nog) een iets te ruime term is. Vier handen en een boel verbeelding zorgden ervoor dat ze de Bar netjes gevuld hielden. Bas, drums en elektronica deden het er soms op lijken dat het tweetal elk vier armen had; bas spelen met één hand, toetsen met de andere of de ene drumstick onder de arm om die hand vrij te houden voor de bassynthesizer. Nu eens was het hiphop met teksten over de milkman, de milkvan en een ontrouwe vrouw, dan weer een funky popsong over uitgaan op zaterdagavond. En het publiek werd graag aangespoord om mee te zingen. Het ging hen allemaal moeiteloos (of zo leek het toch) af. Of je dit boeiend kan blijven houden, is nog maar de vraag, maar in Trix leek dat alvast geen probleem.

 

Hoogtepunt van onze avond moest Nordmann worden en zij hielden zich ook aan die belofte. De gekende combinatie van jazz en rock blijft perfect zijn werk doen en bewees in de Club van Trix dat dit viertal nog mooie dingen te wachten staat. Vanaf opener No Holy Feet was de spanning haast tastbaar, hoorde je gitaren aanzwellen en weer weggeblazen worden door de sax, die de zang in dit kwartet leek te vervangen.

 

Soms waren het de gitaarriffs, die je lijf onstopbaar in beweging brachten, dan weer was het de fantastische ritmesectie waarover deze band beschikt, die je ledematen aanstuurde. In een nummer als Save The Twos was de sax als een kolkend bergstroompje dat tussen de rotsen van bas en gitaar heen stroomde. En wat een nieuwe song leek te zijn en op de setlist genoteerd stond als Snake Eyes bracht je bijna in een trance, waaruit een discussie tussen gitaar en sax je dan wakker maakte.

 

Die golven van opwinding, die wij voelden, waren geen toeval. Nordmann weet hoe ze een show moeten opbouwen, hebben daar weinig meer dan de muziek (de lichtshow werd met opzet heel so(m)ber gehouden) voor nodig en bewezen klaar te zijn voor de toekomst.