We Are Open - dag 2 - Stampen, zweten en soms een beetje wegdromen

Trix, Borgerhout, 18 februari 2013

De tweede dag van We Are Open beloofde een bonte mix van veel noise, een klein beetje fluisterpop, hier en daar een hipster en ook wat jazz. Wij waren wederom paraat om dat schouwspel voor u vast te leggen.

Avantgarde big band, een muur van geluid, een spervuur aan tempowisselingen en onverwachte wendingen, jazz maar dan anders. Flat Earth Society is met andere woorden geen doorsnee band.

Componist Peter Vermeersch en de zijnen brachten zowel nummers uit hun laatste cd ‘13’ als nieuwe composities. Er kon zowel met de voeten worden geschoven als met de hoofden gewiegd, al veranderde de mood soms zo snel dat de desbetreffende lichaamsdelen niet meer konden volgen. Fast Forward (what’s in a name) en Six Pine Trees verdienen in deze een eervolle vermelding.

Als de groep, bestaande uit topmuzikanten, helemaal los ging leek het alsof het hele 'Real Book' door elkaar, achterstevoren en op dubbele snelheid werd gespeeld. Toch waren de momenten waarop het allemaal wat te veel werd heel zeldzaam. Het bleef namelijk swingen. Als Louis Armstrong op lsd.

Bij aanvang van het optreden stootte de zanger van Beach een glas chocomelk (of toch alleszins iets met een vuilbruine kleur) dat wat onhandig op zijn gitaarversterker was geplaatst om. Het goedje creëerde een plas waarin het jolig rondschuiven was.

Veel meer dan dat rondschuiven viel er op de Fabiola Stage echter niet te beleven. Door het pletora aan effectpedalen op zowel zang, bas als gitaar viel er niets dan een constante buzz te onderscheiden.

Dat de band rond Vaast Colson intensiteit en presence had valt niet te ontkennen. Maar dat had Beyonce tijdens de Super Bowl ook. Naar het einde van de show toe maakte voornoemde zanger-gitarist een smak van jewelste (zijn tweede van de avond) toen hij, na van op de basdrum te zijn gesprongen, plat op zijn rug ging. Even later werd de veel te dure gitaar tegen een dito versterker gesmakt. Animo genoeg, maar niet van het juiste soort.

Naar The K. waren wij het meest benieuwd. Debuutplaat 'My Flesh Reveals Millions Of Souls' bracht gestoorde en chaotische noiserock en dat op vrij briljante wijze. Kon The K. dat vertalen naar een live performance van hetzelfde niveau?

Ja dus. Zanger Sébastien von Landau, in blote bast, schreeuwde, kreunde, fluisterde dat het een lieve lust was. Een extreem fotogenieke atoomraket die veertig minuten lang op scherp stond. Zelden zo’n oprechte noise-/punkgitarist gezien. Aan inleving geen gebrek.

Maar ook drummer Burroughs was niet minder dan fantastisch. Het zweet gutste in watervallen van zijn lijf. En bassist Mornard moest trouwens allerminst onderdoen.

Eerder vermeld album werd volledig gebracht. Nummers als Essential Chippendale, Maneater en Dawnriser klonken zelfs beter dan op dat bewuste debuut. Het scheurde, het was strak en er was charisma bij de vleet. Dat von Landau tijd maakte om zijn gitaar uit te lenen aan het publiek en een rondje door de zaal te lopen maakte het er alleen maar leuker op.

Met debuutalbum 'We Should Talk' is Sir Yes Sir de poorten van hipsterland aan het bestormen. In Trix ging het er allemaal wat minder geweldig aan toe. Met zachtere nummers als She kon de groep ons meekrijgen, maar bij het iets stevigere werk sloeg de verveling vaak toe. Niet strak genoeg, niet boeiend genoeg. Bovendien was de keelontsteking van ’s groeps vocalist Tijs Delbeke bij momenten duidelijk hoorbaar.

Pas tegen het einde van de set, met hit Longing = Good Taste kwam het vuurwerk dan toch nog een beetje op gang. Beter laat dan nooit, zeker? 

Dans Dans, de band rond Bert Dockx, speelde een thuismatch, en dat was eraan te merken. Voor de kleine Fabiolastage stond het volk opeengepropt om mee te deinen op mooie sfeermuziek.

Ritmesectie Fred Jacques en Steven Cassiers speelden de ene strakke groove na de andere, Dockx mocht daar dan zijn gitaarmagie over draperen. Het publiek was duidelijk mee, wij niet helemaal.

Hoewel de man achter Flying Horseman onmiskenbaar een meester van de zes snaren en een tovenaar met melodie is, verloor hij zich te veel in zijn eigen spel. Het geheel had te veel weg van één langgerekte gitaarsolo en te weinig van een nummer. Waterpoort was bijvoorbeeld te veel Dockx die aan gitaarmasturbatie deed en te weinig song.

Maar zoals gezegd: sfeer was er genoeg en dat het muzikaal goed in elkaar stak hoeft geen betoog. Dat maakte enkel dat het hier nog meer om een knoert van een gemiste kans ging.

Drie torens versterkers, één gitaar, drums. Dat het luid ging worden wisten we bij Vandal X op voorhand, maar goed was het allerminst.

De simpele punkrockpercussie werd al gauw heel erg eentonig en vervelend. De vocals waren irritant schel en de gitaar braakte een niet aflatende stroom aan platgespeelde rockriffs uit.

Van enige diepgang of zelfs authenticiteit was geen sprake. Wij snappen nog altijd niet hoe je een geluid als dat van Vandal X uit een gitaar krijgt. Maar om het verder uit te zoeken waren wij niet masochistisch genoeg.

Afgesloten werd er door Raketkanon. Op het hoofdpodium. Het volk was ondertussen al grotendeels gaan lopen. Zij die bleven kregen desondanks een fantastisch concert voorgeschoteld.

Want het geluid mocht dan al niet erg goed afgesteld staan, de Gentenaars zetten toch een dijk van een optreden neer. Pieter-Paul Devos had enkel een micro om zich mee bezig te houden en wie de man een beetje volgt weet wat dat inhoudt: hij kronkelde, sprong, kroop en stuiptrekte er lustig op los.

De voorste rijen deden lustig mee. Soms iets te lustig. Of dat deed de tackle die drummer De Wilde op één van de toeschouwers tijdens Herman inzette toch vermoeden.

Datzelfde Herman is live overigens zo mogelijk nog een grotere kopstoot dan op plaat. En ook de drone-synths werkten, hoewel ietwat moeilijk te onderscheiden, wonderwel. Een visceraal optreden waar de energie van af spatte, ondanks het karige publiek.

Het was dan ook met tranen in de ogen (en onder het bier) dat wij op de tonen van Anna vroegtijdig het concert moesten verlaten, gezien de "stiptheid" van het openbaar vervoer. Dag twee van We Are Open werd in elk geval in stijl afgesloten.